Η
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΚΟΡΗ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟ
ΚΑΜΙΚΑΖΙ
Αφιερώνω
αυτά τα λίγα λόγια σε όλα τα αγόρια και κορίτσια από την Παλαιστίνη, από το
Λίβανο και από το Ιράκ, που έχουν δολοφονηθεί από αμερικανικά και ισραηλινά
αγοράκια, ντυμένα στρατιώτες, με αρρωστημένα μυαλά, και που έχουν πρόσφατα
συναντηθεί με το δικό μου μικρό κοριτσάκι, στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών
παιδιών- βασίλειο που, ακόμα και τώρα που σας μιλάω, δεν σταματά να μεγαλώνει.
Θα ήθελα να πω στα παιδιά αυτά να μη στενοχωριούνται.
Θα σας καλοδεχτούν
εκεί κάτω, παιδιά μου. Κανείς δεν θα σας πειράξει, επειδή ξεκινήσατε μια μέρα
αμέριμνα να πάτε στα σχολεία σας ή επειδή φορέσατε μαντίλα στο κεφάλι ή απλώς
επειδή έτυχε να ζείτε σε κάποιο επικίνδυνο μέρος. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Όλοι
εκεί κάτω, στον υπόγειό σας κόσμο, είστε ισάξιοι. Εκεί, τα παιδιά της
Παλαιστίνης κατοικείτε δίπλα-δίπλα με τα παιδιά του Ισραήλ. Θύματα και θύτες
μαζί. Εκείνοι που σκοτωθήκατε, και εκείνοι που σκοτώσατε - εξαπατημένα θύματα
και εσείς, οι τελευταίοι.
Ο θάνατός σας δεν
έφερε ειρήνη. Ο κόσμος εξακολουθεί να ζει ωσάν να μη χύθηκε ποτέ τόσο αίμα. Το
δικό σας αίμα. Γιατί οι ηγέτες, βλέπετε, αυτής της Γης, συνεχίζουν να παίζουν
τα δολοφονικά τους παιχνίδια, χρησιμοποιώντας εσάς ως τα ζάρια και τα πιόνια τους,
αλλά και το δικό μας πένθος ως καύσιμο για τις δολοφονικές τους μηχανές.
Τα παιδιά, κυρίες
και κύριοι, είναι πάντα "αφηρημένες έννοιες", βλέπετε, για τους
στρατηγούς. Και το πένθος των απλών ανθρώπων, πολιτικό εργαλείο στα βρώμικά
τους χέρια. Ζώντας χρόνια τώρα και στις δύο πλευρές, σε εκείνη των θυμάτων και
σε εκείνη των δολοφόνων, ασταμάτητα αναρωτιέμαι ποια είναι τα μέσα εκείνα με τα
οποία καλά παιδιά από το Ισραήλ μετατρέπονται άξαφνα σε δολοφονικά τέρατα; Με
ποιον τρόπο τούς δηλητηριάζουν τα μυαλά ώστε να σκοτώνουν, να βασανίζουν και να
εξευτελίζουν άλλα παιδιά, τους γονείς και τους παππούδες τους, αλλά και να
θυσιάζουν τη δική τους ζωή προς χάριν του παραλογισμού και της μεγαλομανίας
εκείνων που τους κυβερνούν;
Στο λεγόμενο
"κόσμο της δυτικής διαφώτισης", όλοι αισθάνονται πολύ καλά με τον
εαυτό τους, όταν κατηγορούν το Ισλάμ για τις επιθέσεις αυτοκτονίας και για την
τρομοκρατία. Θα κατηγορούσαν, όμως, ποτέ και τον ιουδαϊσμό για σφαγές και
δολοφονίες; Κι όμως, τα υπερ-ορθόδοξα Εβραιόπουλα, που δεν έχουν φύγει ποτέ από
το Μπρούκλιν, γνωρίζουν ότι το να σκοτώνεις Άραβες είναι "mitzvah",
δηλαδή "ιερή εντολή", διότι αυτοί, οι Άραβες, είναι "vilde
hayeths", δηλαδή "άγρια κτήνη".
Κατά βάθος, ούτε ο
ισλαμισμός, ούτε ο ιουδαϊσμός, ούτε καμία άλλη θρησκεία ευθύνεται για τους
φόνους και τον τρόμο. Φταίνε η ρατσιστική εκπαίδευση, όπως κι ο αμερικανικός
ιμπεριαλισμός, καθώς επίσης και το ισραηλινό, αδίστακτο καθεστώς κατοχής. Οι
γυναίκες και τα παιδιά, που σήμερα υποφέρουν περισσότερο από τη βία της Δύσης,
είναι οι μουσουλμάνες και τα παιδιά τους. Αλλά πάλι, ο ρατσισμός έχει τους
τρόπους του, και το φταίξιμο για τα βάσανά τους επιρρίπτεται μόνο στο γεγονός
ότι είναι μουσουλμάνοι.
Ο δυτικός κόσμος
σήμερα είναι μολυσμένος με το φόβο του Ισλάμ, το φόβο των παιδιών που φέρνει
στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα. Η μεγάλη Γαλλία της "ελευθερίας, της
ισότητας και της αδελφοσύνης" (liberte, egalite, fraternite) φοβάται τα
μικρά κοριτσάκια που φοράνε μαντίλες στα κεφάλια τους. Οι Εβραίοι του Ισραήλ,
σε κάθε δημόσια ομιλία τους, σε κάθε σχολικό τους βιβλίο, αποκαλούν
"δημογραφικό εφιάλτη", και "εχθρό εκ των έσω", κάθε Άραβα
πολίτη του Ισραήλ. Όσο για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν υπό κατοχή, τα
βιβλία Ιστορίας στα σχολεία των Εβραίων τούς περιγράφουν ως "πρόβλημα υπό
επίλυση". Κι όμως, ξέχασαν φαίνεται ότι πριν από κάποια χρόνια και
εκείνοι, οι Εβραίοι, θεωρούνταν, από κάποιους άλλους, το ίδιο πράγμα:
"πρόβλημα υπό επίλυση".
Ωστόσο, εκείνοι που
καταστρέφουν τον κόσμο σήμερα δεν είναι μουσουλμάνοι. Εκείνοι που χρησιμοποιούν
τα πιο εξελιγμένα πολεμικά όπλα για να σκοτώσουν χιλιάδες αθώους πολίτες, δεν
είναι μουσουλμάνοι. Είναι χριστιανοί και εβραίοι. Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι που
ανήκουν στον λεγόμενο "χριστιανο-ιουδαϊκό πολιτισμό", άνθρωποι που
υποστηρίζουν τα αμερικανο-βρετανο-ισραηλινά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,
άνθρωποι που στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν σ' αυτούς τους αδίστακτους
και άχρηστους πολέμους, στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας (που στην
ουσία είναι απλώς συνώνυμα της απληστίας και της μεγαλομανίας τους!), τολμούν
να αποκαλούν τους εαυτούς τους "διαφωτισμένους" και να επιρρίπτουν
όλες τις ευθύνες σε κάποια υποτιθέμενη "σύγκρουση πολιτισμών".
Άραγε, ποια λύση
προτείνει αυτός ο χτυπημένος από τον τρόμο κόσμος, σε ανθρώπους από την
Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που καθημερινώς γεύονται βία,
βασανισμούς και ταπεινώσεις από τους εγκληματίες της Δύσης; Ένα μόνο πράγμα
τούς προσφέρει αυτός ο "διαφωτισμένος" κόσμος. "Γίνετε σαν και
μας", τους λέει. "Φτιάξτε μια Δημοκρατία σαν και τη δική μας, αγκαλιάστε
τις δικές μας αξίες - δηλαδή τις αξίες εκείνες που μας κάνουν να σας
απεχθανόμαστε, να σας μισούμε, να σας θεωρούμε κατώτερους, υποανάπτυκτους, να
θέλουμε να σας εκπολιτίσουμε ή και να σας εξαφανίσουμε".
Αυτή, κυρίες και
κύριοι, είναι η στάση που επιτρέπει σε Αμερικανούς στρατιώτες να βιάζουν, να
βασανίζουν και να δολοφονούν μουσουλμάνους - άνδρες, γυναίκες και παιδιά - κατά
χιλιάδες. Είναι αυτή η "λογική" που επιτρέπει σε Ισραηλινούς
στρατιώτες να διατάσσουν Παλαιστίνιες γυναίκες να γδύνονται μπροστά στα παιδιά
τους, για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο για λόγους ασφαλείας. Αυτή η θέση που
σας περιέγραψα μόλις τώρα, είναι που επιτρέπει σε διευθυντές φυλακών να κρατούν
κόσμο σε ανθυγιεινές, απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς καθαρό νερό, χωρίς ένα στρώμα της
προκοπής για να ξαπλώσουν, και πολλές φορές, όσον αφορά τις μανάδες, χώρια από
τα νεογέννητα μωρά τους, να μην μπορούν ούτε να τα θηλάσουν.
Εν ονόματι της
θεωρίας που λέει "να μοιάσετε σε μας - να γίνετε δημοκρατικοί σαν και
μας", φράσσουν το δρόμο των παιδιών προς την Παιδεία, κλέβουν τη Γη και
τις περιουσίες από εργαζόμενους ανθρώπους, καταστρέφουν τα χωράφια και τα
πηγάδια τους, ξεριζώνουν τα δέντρα τους. Εν ονόματι αυτής της ισοπεδωτικής
"θεωρίας", επιτρέπουν σε Ισραηλινούς πιλότους να ρίχνουν εκατοντάδες
βόμβες τού ενός τόνου, σε μία μόνο ημέρα, πάνω στην πολυπληθέστερη περιοχή του
κόσμου, τη Λωρίδα της Γάζας. Αυτή η "λογική" είναι που επιτρέπει στο
Ισραήλ να εκδίδει ρατσιστικούς νόμους, που χωρίζουν τις μητέρες από τους γονείς
και τα παιδιά τους.
Οι γυναίκες από την
Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι μητέρες, όπως και εγώ. Και όταν
χάνουν παιδί, ακόμα και εάν είναι ένα από δώδεκα, ο πόνος τους είναι ίδιος με
τον δικό μου. Εκτός του ότι χάνουν, όμως, τα παιδιά τους, χάνουν και τα σπίτια
τους, τα λίγα απαραίτητα για το προς το ζην αγαθά τους, και το ίδιο τους το
μέλλον. Ο κόσμος, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνεται στον πόνο τους, δεν διεκδικεί
την τιμωρία των βασανιστών ή δολοφόνων τους. Η τιμή και η περηφάνια αυτών των
γυναικών έχει θρυμματιστεί. Η ταυτότητά τους έχει και αυτή γίνει κομμάτια, η
κραυγή τους δεν ακούγεται πια, η πίστη και τα έθιμά τους, ο τρόπος της ζωής
τους επί αιώνες τώρα γίνονται αντικείμενα χλευασμού και απαξίωσης.
Οι Ισραηλινοί
στρατιώτες μπορεί να μην έχουν δει ούτε έναν Άραβα πρόσωπο με πρόσωπο έως την
ημέρα που θα καταταγούν. Και όμως, επί 12 χρόνια στα σχολεία τους μαθαίνουν ότι
αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι παρά πρωτόγονοι, που γεννούν παιδιά με τη σέσουλα,
ώστε να τα βγάλουν αύριο στους δρόμους και να πετάνε πέτρες "στους ειρηνόφιλους
στρατιώτες μας", αγράμματοι, διότι "δεν λαμβάνουν τη δική μας
μόρφωση", άξεστοι και βρώμικοι, "γιατί δεν έχουν την ίδια με μας
αντίληψη του σαβουάρ βίβρ", ντύνονται διαφορετικά και σκεπάζουν τα κεφάλια
τους με μαντίλες. Από τα μικρά Ισραηλινόπουλα στερούνται το δικαίωμα και η
ευκαιρία να γνωρίσουν τους Άραβες γείτονές τους, να παίξουν με τους
συνομήλικούς τους. Δυστυχώς, εκπαιδεύονται να τους βλέπουν μόνον ως
"αχρείαστα στοιχεία". Γι' αυτό σας λέω: αυτό δεν είναι εκπαίδευση -
είναι μόλυνση της σκέψης!
Ο επιστήμονας
Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins) ήταν ο πρώτος που μίλησε για τους ιούς που
μολύνουν τον εγκέφαλο των ανθρώπων, τη σκέψη τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν
ανοσία στα μικρόβια αυτά. Αντιθέτως, πολύ πιο εύκολα προσβάλλονται. Τα δικά μας
παιδιά προσβάλλονται από αυτόν τον εγκεφαλικό ιό σχεδόν από την ημέρα που
γεννιούνται. Έτσι, φτάνοντας στην εφηβική ηλικία, είναι κιόλας έτοιμα να γίνουν
"αληθινοί στρατιώτες". Δηλαδή, να σκοτώσουν.
Ακούστε την
εισαγωγή από μια εργασία που έγραψε ο Ταλ Σελά, ένας φοιτητής μου στο
πανεπιστήμιο: "Στις 5 Σεπτεμβρίου
του 1997 βρέθηκα στον Λίβανο, σε μια αποστολή σωτηρίας, όπως ονομάστηκε. Όλοι
οι φίλοι μου συμμετείχαν στη μάχη που δόθηκε και στην οποία 12 στρατιώτες μας
σκοτώθηκαν. Λίγες μέρες μετά, και αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ, άρχισα να νιώθω
ευτυχία που γλίτωσα, που ζούσα ακόμα. Ύστερα από περίπου έναν χρόνο, όμως,
περιέπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ήμουν μονίμως λυπημένος και κακόκεφος. Αποφάσισα
να δω έναν ψυχολόγο. Ύστερα από μερικές συνεδρίες, μπόρεσα να μαζέψω κάποια από
τα κομμάτια μου και άρχισα να ανακτώ δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές. Μπόρεσα
σιγά σιγά να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου. Και συνειδητοποίησα τότε πως η
πνευματική κρίση που έπαθα, ήταν, στην ουσία, ηθική κρίση. Μια κρίση
συνείδησης. Αισθάνθηκα ενόχληση, ντροπή και οργή. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο
αφελής, και να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει όργανο οποιουδήποτε; Πώς μπόρεσα
εγώ, ένας άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στην ειρήνη, να αφήσω τον εαυτό μου να
εκτεθεί σε μια τέτοια βάρβαρη εμπειρία, παρά τη θέλησή μου;".
Και αναρωτιέμαι: τι
είναι εκείνο που ωθεί αυτά τα νεαρά Εβραιόπουλα να παίζουν το ρόλο αδίστακτων
βασανιστών και δικαστών; Κατά τη γνώμη μου, είναι το "Μέγα Σιωνιστικό
Ιστορικό", που λειτουργεί ως συλλογική συνείδηση σε όλη την ισραηλινή
κοινωνία. Αυτό το "Μέγα Αφήγημα", είναι το σύστημα των αξιών που μας
κάνει, τάχα, να ανήκουμε σε μια ιδιαίτερη συλλογικότητα.
Αυτό είναι το
σύστημα που υπαγορεύει τη σχέση μεταξύ των Παλαιστινίων και ημών. Ένα σύστημα
που, μέσω των γονιών, των δασκάλων και των πολιτικών ηγετών, μολύνει τα μυαλά
των παιδιών μας, και τα κάνει, αντί να επιδιώκουν την ειρηνική και αρμονική
συνύπαρξη με τους γείτονές τους, να τους σκοτώνουν, να τους ταπεινώνουν και να
καταστρέφουν τα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τα νοσοκομεία τους. Είναι το
σύστημα που έχει πείσει αυτά τα ευάλωτα παιδικά μυαλά ότι η δολοφονία που
διαπράττουν, έχει νομική υπόσταση και εύηχες εξηγήσεις, όπως
"εκκαθάριση", "τιμωρία", "επιχείρηση",
"αποστολή", και άλλα παρόμοια.
Παρόλο που μιλώ
σήμερα για τα αγόρια από το Ισραήλ, έχω να σας πω ότι δεν είναι μόνο ισραηλινή
υπόθεση αυτή της "εγκεφαλικής μόλυνσης". Ο 7χρονος ανιψιός μου, ο
Ντορόνι, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήρθε στο σπίτι μια μέρα και μου
ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει στρατιώτης για να πάει να πολεμήσει στο Ιράκ και
έτσι να σώσει, λέει, την Αμερική. Πόσα παιδιά, αλήθεια, δεν σκέφτονται με αυτόν
τον ανόητο τρόπο; Και πόσα δεν πραγματοποίησαν την επιθυμία τους, πηγαίνοντας
στο Ιράκ και πεθαίνοντας εκεί, με ύστατη φράση στα χείλη τους εκείνη που λέει "Ο
Θεός να σώζει την Αμερική"; Πώς θα σβήσουμε, άραγε, από τα μυαλά των
παιδιών μας αυτά τα φονικά δηλητήρια;
Ο ανθρώπινος
ψυχισμός, λέει ο Ντόκινς, πάσχει από δύο μεγάλες ασθένειες: την παρόρμηση να
συνεχίζει τις βεντέτες από γενιά σε γενιά και την τάση να προσκολλά ομαδικές
ταμπέλες στους ανθρώπους, αντί να τους βλέπει ως μεμονωμένα άτομα. Όλοι μας
υποφέρουμε πολύ εξαιτίας αυτών των ταμπελών, αλλά μόνον εκείνοι που γνώρισαν το
θάνατο εξαιτίας τους, συνειδητοποιήσαμε, και τώρα πια ξέρουμε, ότι ο μόνος
τρόπος να απαλλαγείς από αυτές τις ταμπέλες είναι να τις αρνηθείς. "Όχι,
ευχαριστώ", να λες. "Δεν θα με βαφτίσετε εσείς, ούτε χριστιανό ούτε
μωαμεθανό. Ούτε ειρηνόφιλο. Ούτε έξυπνο. Ούτε διαλεκτό. Θα αποφασίσω μόνος μου
τι είμαι και δεν θα το κάνω βούκινο". Ο μόνος τρόπος για να κατανικήσει
κάποιος τα ψεύτικα συστήματα των αξιών είναι να τα εκθέσει. Τα μικρόβια του
μυαλού καταπολεμώνται μόνον εάν αυξηθούν οι φωνές σαν του Ταλ ή άλλων
Ισραηλινών διαφωνούντων, όπως είναι εκείνοι που ανήκουν στην οργάνωση
"Μαχητές για την Ειρήνη".
Τα περισσότερα από
τα παιδιά μας, των οποίων τα μυαλά έχουν ήδη μολυνθεί, δεν πρόκειται να
απαλλαγούν από αυτόν το φοβερό ιό παρά μόνον όταν αναπαυθούν οριστικά στο
υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών, που δυστυχώς συνεχώς μεγαλώνει. Μόνον εκεί
θα καταλάβουν ότι δεν έχει τελικά καμία σημασία εάν το κεφάλι τους ήταν
ασκέπαστο ή όχι μέσα σε μια συναγωγή, σε μια εκκλησία ή σε ένα τέμενος ή εάν
ήπιαν μια ζεστή σοκολάτα μετά την ωραία πίτσα τους, λίγο πριν ανατιναχθούν από
κάποιον που ούτε έφαγε ούτε ήπιε.
Ισραηλινές,
Αμερικανίδες, Εγγλέζες και Ιταλίδες μητέρες ανατρέφουν τα παιδιά τους με όλη
την αγάπη και τη φροντίδα που μπορούν, μόνο για να τα θυσιάσουν στο τέλος στο
"θεό του θανάτου", ωσάν η μήτρα τους να είναι ένα εθνικό ή και
διεθνές ακόμα "περιουσιακό στοιχείο", ενώ την ίδια στιγμή οι
πατεράδες ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να υπηρετούν με περηφάνια στρατούς που
τάχα φροντίζουν μόνο για την άμυνα της χώρας, για τη δημοκρατία ή την ειρήνη
της ανθρωπότητας. Και όταν αυτά τα παιδιά πεθάνουν προς όφελος και κέρδος
κάποιων άλλων, και σίγουρα όχι της πατρίδας, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, όπως
διδάχτηκαν, τα κηδεύουν με ταπεινότητα και περηφάνια, βάζουν τις φωτογραφίες
τους πάνω από το τζάκι και ψιθυρίζουν αναστενάζοντας: "κοίτα τι όμορφος
που είναι με τη στολή"!
Ήρθε, νομίζω, η
στιγμή να πούμε σε όλους αυτούς τους πονεμένους γονείς, αλλά και σε εκείνους
που σίγουρα θα βρεθούν στη θέση που είμαστε εμείς σήμερα, ότι οι στρατιωτικές
στολές, τα αξιώματα και τα μετάλλια δεν έχουν καμία ομορφιά - μόνον ασχήμια. Να
τους πούμε ότι η ταπεινότητα και περηφάνια τους είναι άστοχη.
Αύριο είναι η Γιομ
Κιπούρ (Yom Kippur, εορτάζεται τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο), η πιο ιερή ημέρα
των Εβραίων. Αυτήν την ημέρα, ζητάμε συγχώρεση. Θα ήθελα να αποστηθίσω μια
στροφή από ποίημα του Χανόχ Λεβίν (Hanoch Levin, 1943 - 1999), ενός από τους
σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του Ισραήλ, κατά τη δεκαετία του '70:
"Πάτερ Ημών, όταν σταθείς
πάνω στον τάφο μου
γηραιός και κουρασμένος και πολύ μόνος,
Και ιδείς πως θα με θάψουν στο χώμα...
Ζήτα μου να συγχωρέσω εσένα, πατέρα μου".
Όλοι πρέπει να
ζητήσουμε συγχώρεση από τα παιδιά μας. Συγγνώμη, να τους πούμε, που δεν
αγωνιστήκαμε όσο έπρεπε για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, που δεν
αρνηθήκαμε τους φονικούς εγκεφαλικούς ιούς, πριν τους φυτέψουν οι διάφοροι μέσα
στα κεφάλια τους, να πούμε "όχι, τα δικά μας παιδιά δεν θα φοιτήσουν στα
σχολεία σας, δεν θα πάνε στον στρατό σας, δεν θα τραγουδήσουν τους ύμνους
σας". Να κοιτάξουμε τα αθώα, έκπληκτα, προδομένα προσωπάκια τους, και να
ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: γιατί αυτή η γραμμούλα αίματος να σκίζει έτσι το
πέταλο του τόσο τρυφερού μάγουλου του παιδιού μου;».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2006
