Και τα δύο ποιήματα – με διαφορά μόλις δύο ετών στη συγγραφή τους – χρησιμοποιούν το ίδιο ρήμα σε διαφορετικούς ρηματικούς τύπους: «ψωμοζητώντας» (ενεργητική μετοχή στο στ.8 του «Κρητικού») αλλά και «ψωμοζητώ» (στον «Ψωμοζήτη στρατιώτη του Σούτσου). Τόσο ο Φαναριώτης λόγιος όσο και ο φιλελεύθερος Επτανήσιος χρησιμοποιούν ένα σύνηθες στο καθημερινό λεξιλόγιο ρήμα, για να εκφράσουν έμμεσα την καταγγελία τους για την τύχη πολλών αγωνιστών της Επανάστασης. Είναι χαρακτηριστικό ότι και ο ζωγράφος Θεόδωρος Βρυζάκης απέδωσε εικαστικά το ποίημα "Ο ψωμοζήτης στρατιώτης" εκφράζοντας το αίσθημα πικρίας της κοινής γνώμης στο θέαμα των επαιτών-παλαιών αγωνιστών.2. Η απομυθοποίηση του πολέμου
Τόσο ο ήρωας του Σολωμού όσο και ο ήρωας του Σούτσου εκφράζουν με ενάργεια τα ταυτόσημα συναισθήματά τους σχετικά με τον πόλεμο. Το ηρωικό παρελθόν θλίβει ως ανάμνηση καθώς πλέον έχει επέλθει πλήρης απομυθοποίηση του πολέμου. Έτσι, ο Κρητικός στο στ.7 μας λέει πως «χαρά δεν του ‘ναι ο πόλεμος…», ενώ ο ψωμοζήτης στρατιώτης διαπιστώνει με θλίψη πως «Όλος ο κόσμος άλλαξε…».
3. Μοναξιά
Η μοναξιά είναι ο σύντροφος και των δύο προσώπων. Ο Κρητικός στους στ. 16-18 επανέρχεται με αναδρομική αφήγηση στους χαμένους συντρόφους που ήδη μας έχει ενημερώσει προηγουμένως για την απώλειά τους, ενώ ο ψωμοζήτης στρατιώτης στους τελευταίους στίχους του ποιήματος αισθάνεται ξένος και μόνος, καθώς προσπαθεί «του κάκου» να βρει ένα φίλο του «ηρωικού καιρού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου