Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

[Οδυσσέας Ελύτης, Ομιλία στους Έλληνες της Σουηδίας, 1979]

Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,
περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η «Εβδομάδα Νόμπελ» και ύστερα να ‘ρθω σε επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξέγνοιαστος και ξεκούραστος. Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσε το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Τιμές και δόξες δεν μου πάνε. Την ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε πενήντα τετραγωνικά, παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: μία πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.
Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό η ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση, αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα κι οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα, αν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του. Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να γί-νει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να έρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.
Εμένα μου έλαχε να αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι να αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: να ανήκει σε ολόκληρο τον λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει κι να αγαπά όλο το λαό του, να ανήκει σε όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει κι ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα. Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως και ο ξενιτεμένος, το ίδιο.
Για μας η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους –όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.
Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να θρέψει το αθάνατο ποίημά του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιο και για τη λευτεριά. Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να τη γνωρίσουν οι ξένοι, είναι μία νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι’ αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε - να σας δώσω μια γνώμη - ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σε αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε και κάνετε οικογέ-νεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα και προπαντός τη γλώσσα μας. Πρέπει να είσαστε υπερήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.
Είμαστε οι μόνοι σε ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό ουρανό και τη θάλασσα θάλασσα, όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σε αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.

Θέματα:
Α. Αφού πυκνώσετε το περιεχόμενο του κειμένου σε ένα δικό σας κείμενο 100-120 λέξεων, να το παρουσιάσετε στη σχολική σας τάξη, στα πλαίσια ενός αφιερώματος στον Οδυσσέα Ελύτη.

Β1. α. Αν σας ζητούσαν να τιτλοφορήσετε το κείμενο, ποια φράση από την ομιλία του Ελύτη θα θεωρούσατε την καταλληλότερη για τίτλο;
      β. Από όποιες ενδείξεις της μορφής και του περιεχομένου συμπεραίνει κανείς ότι το κείμενο  αποτελεί ομιλία;
Β2. Σχολιάστε σε μια παράγραφο το ακόλουθο απόσπασμα από την ομιλία του Ελύτη: «Η γλώσσα δεν είναι μόνο ένα μέσο επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ευγένεια».
Β3. Να αντιστοιχίσετε τα αποσπάσματα της στήλης Α με τους τρόπους και τα μέσα πειθούς της στήλης Β. Δυο στοιχεία από τη στήλη Β περισσεύουν.

ΣΤΗΛΗ Α’
1. Είπε ένας Γάλλος … λόγος του.
2. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ.
3. Για μας η Ελλάδα … πλατάνι
4. Πρέπει να είσαστε υπερήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.
ΣΤΗΛΗ Β’
α. Επίκληση στο ήθος του πομπού
β. Επίκλγ. Επίκληση στη λογικήηση στο ήθος του δέκτη
δ. Επίκληση στο συναίσθημα περιγραφή
ε. Επίθεση στο ήθος του αντιπάλου
στ. Επίκληση στην αυθεντία
Β4. Να βρείτε πέντε λέξεις /φράσεις που χρησιμοποιούνται συνυποδηλωτικά.

Γ. Συμμετέχετε σε μια σχολική εκδήλωση, αφιερωμένη στην ελληνική γλώσσα. Εκπροσωπώντας τους συμμαθητές σας, εκφωνείτε μια ομιλία, στην οποία αναλύετε τη σχέση γλώσσας και εθνικής ταυτότητας και τονίζετε το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η γλώσσα μας στην πολύγλωσση Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: