Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;
Κυριακή βράδυ, 23 Νοεμβρίου, παρακολούθησα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το έργο «20 Νοεμβρίου» του Σουηδού συγγραφέα Lars Loren, αυθεντικού απόγονου του Στρίντμπεργκ, του Τσέχοφ και του Ίπσεν. Το έργο σε σκηνοθεσία Δήμητρας Αράπογλου και μετάφραση Θαλή Σταθόπουλου, είναι βασισμένο σε πραγματικό γεγονός. Στις 20 Νοεμβρίου 2006 γύρω στις 9.30 το πρωί ο Σεμπάστιαν Μπος, ένας 18χρονος απόφοιτος, εισέβαλε στο σχολείο του οπλισμένος αστακηδόν και σαν άλλος «Ράμπο» πυροβόλησε όποιον έβρισκε μπροστά του. Μετά το μακελειό τον βρήκαν σε μια αίθουσα του σχολείου νεκρό μέσα σε ένα σύννεφο καπνού με μια σφαίρα στο κεφάλι. Η Μυρτώ Αλικάκη, σε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, υποδύεται το νεαρό Σεμπάστιαν, το παραλήρημά του, την εξομολόγησή του, το ξέσπασμά του, λίγο πριν από το φονικό.
Ο Σεμπάστιαν λέει: «Τα έχω όλα, το μαχαίρι, τη ζωή, τα εκρηκτικά, τις χειροβομβίδες κα-πνού, όπλα, ντουφέκι και πυρομαχικά για μια ολόκληρη πόλη… Αν δεν τα καταφέρω να βρω ένα νόημα στη ζωή, θα το βρω σίγουρα στο θάνατο».
Ο Σεμπάστιαν δεν προέρχεται ούτε από φτωχή ούτε από διαλυμένη οικογένεια. Είναι παιδί της μεσαίας τάξης που εκφράζει μια τυφλή επιθετικότητα, ίσως τη μόνη «γλώσσα» που θα μιλούν τα παιδιά από δω κι εμπρός. «Σκοτώνω σημαίνει αυτοκτονώ». Σε μια κοινωνία όπου θριαμβεύει η υποκρισία, η πλήρης απώλεια των αξιών και ο ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσεως, όλα σπρώχνουν στα άκρα. Ζούμε την εποχή των ακροτήτων και των αδιεξόδων.
Και ποια σχέση έχουν όλα αυτά, θα μου πείτε, με τη χώρα μας, με το εργασιακό μας περιβάλλον;
Σήμερα στο σχολείο που δουλεύω, στον Πειραιά, έγινα μάρτυρας μιας φαρσοκωμωδίας, που λίγοι ψαγμένοι συγγραφείς θα μπορούσαν να τη φανταστούν και να τη σκηνοθετήσουν. Κι όμως για άλλη μια φορά, η ζωή ξεπερνά τη φαντασία του δημιουργού.
Οι μαθητές σε μόνιμη (εγ)κατάλη(ει)ψη του σχολείου, το ίδιο και οι καθηγητές τους. Όλος ο θίασος πάνω στη σκηνή. Γονείς-παιδιά-δάσκαλοι. Οι κώδικες επικοινωνίας ασύμπτωτοι. Θέατρο του παραλόγου, που θα ζήλευε κι ο Ιονέσκο. «Το μάθημα» - όχι το γνωστό θεατρικό έργο – ξεκινά. Οι δάσκαλοι εξηγούν τους «καρπούς» των μαθητικών αγώνων, κολακεύοντας τη μαθητική ραστώνη. Οι μαθητές – οι περισσότεροι – δεν ακούν κουβέντα και την ίδια στιγμή λύνουν ασκήσεις για τα απογευματινά Φροντιστήριά τους. Οι γονείς περί άλλα τυρβάζουν.
Και τότε, ακούγεται το μεγαλειώδες. «Ο αμίαντος που περιτριγυρίζει την αυλή του σχολείου είναι δύσκολο να απομακρυνθεί, γιατί το κόστος είναι υψηλό». Ένας γονιός πετάγεται λέγοντας πως το πρόβλημα δεν είναι δα και τόσο σοβαρό και καλό είναι να το ξεχάσουμε. Οι μαθητές αλλού, γι’ αλλού. Και οι δάσκαλοι, όπως πάντα, αμίλητοι.
ΑΜΙΑΝΤΟΣ: Υλικό καρκινογόνο και... ύπουλο, αφού τα συμπτώματα της ασθένειας στον άνθρωπο μπορούν να εκδηλωθούν ύστερα από 5-20 χρόνια, σύμφωνα με τους επιστήμονες: Οι κίνδυνοι από την εισπνοή είναι μεγάλοι γιατί οι ίνες αμιάντου εισέρχονται βαθιά στο αναπνευστικό σύστημα και σφηνώνονται στις κυψελίδες. Όταν φτάσουν εκεί δεν υπάρχει τρόπος να τις μεταβολίσει ο οργανισμός ή να τις αποβάλει. «Ο αμίαντος έχει αναγνωρισθεί στην Ε.Ε., ως καρκινογόνος ουσία, τουλάχιστον μια εικοσαετία πριν. Οι ίνες αμιάντου όταν βρίσκονται στα τοιχώματα των σχολικών κτηρίων και εισπνέονται καθημερινώς από τα παιδιά, αρχίζουν να προσβάλλονται οι πνεύμονές τους αλλά και ο εγκέφαλος. Η πρόκληση της ζημιάς στην υγεία όμως που σημαίνει εκδήλωση καρκίνου, μπορεί να εμφανιστεί μέχρι και 15 χρόνια μετά την εισπνοή. Επίσης όσον αφορά τους αμιαντοσωλήνες, η διάβρωσή τους από το νερό, μπορεί να διοχετεύσει αμίαντο στο πόσιμο νερό. Κανείς δεν νοιάζεται», λέει ο καθηγητής Α. Κοβάτσης. Ο αμίαντος «στοιχειώνει» την ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και σήμερα, 5 ολόκληρα χρόνια μετά τη ρητή απαγόρευση της χρήσης του στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την 1η Ιανουαρίου του 2005 (Οδηγία 1999/77/EC). Εξακολουθεί να υπάρχει σε δεκάδες σχο-λεία, στο μεγαλύτερο μέρος του δικτύου ύδρευσης, ενώ μπάζα αμιάντου από παλαιά εργοστάσια υπάρχουν διάσπαρτα στην ύπαιθρο...
Κάθομαι και αναστοχάζομαι τα παραληρηματικά λόγια του Σεμπάστιαν: «Όλοι αυτοί οι καθυστερημένοι που πιστεύουν ότι “θα φτιάξουν τα πράγματα” Ψέματα. Δεν πρόκειται να φτιάξουν. Δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Δεν είσαστε στη θέση μου. Ή τότε στα αρ…. σας, φτάνει να εισπράττετε τακτικά το μηνιάτικο. Γι’ αυτό σήμερα κάθεστε εδώ μπροστά μου και γω απέναντί σας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΘΩΟΙ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΣΤΕ ΑΘΩΟΙ. Την έχετε χεσμένη τη ζωή των άλλων. Εσείς τα καταφέρατε. Εγώ όμως βλέπω. Βλέπω τα πράγματα όπως είναι. Είμαι ένας χαμένος. Από το δημοτικό είμαι ένας χαμένος. Και το ξέρω αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Αλλά ποιος ξέρει. Γινόμαστε όλο και πιο πολλοί εμείς οι χαμένοι. Θα γίνουμε σύντομα ένας ολόκληρος στρατός…»
Άραγε, πόσο κοστίζει η υγεία των παιδιών; 2, 3 5 €;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου