K.Π. Καβάφης, 79 χρόνια μετά...

ΣΧΟΛΙΟ

 Γι’ αυτόν, ανδρείο τής ηδονής μα και της Ποιήσεως

ποτές δεν θάσαναι πολλές όσες του πρέπουνε

νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία και λόγω:

Όταν κάποιοι στην Αθήνα

τα φαιά φορούντες, περί ηθικής λαλούντες

(εξημμένες κεφαλές, Ούτος, Εκείνος)

ακούσαν, μέρες του χίλια εννιακόσια τρία,

σε τέλεια αλεξανδρινά να κιθαρίζει

αποφανθήκανε: κεραμεούν και φαύλον.

Μέχρι παθήσεως χολερικοί που

εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα των

δεν έτυχε να εγγίζει

φαρισαϊκώς ξεσχίσανε τα ακαδημαϊκές των τόγες,

μα χάχανο χλευαστικό ξωπίσω τους ξεσπά.

Το ξόανο της γνωματεύσεώς των

από τες Άλπεις της Ποιήσεως ξηλώνει

που άθλιο παίρνει να κατρακυλά κι’ απέ να χάσκει.

Τάχατες επαρκέστατοι!

Τάχατες ανέγνω(σα)ν, έγνω(σα)ν, κατέγνω(σα)ν, μα τι;

Άραγες τι; οι γελοιωδέστατοι;

Έκτωρ Κακναβάτος

Ρωτούσε για την ποιότητα

Aπ’ το γραφείον όπου είχε προσληφθεί
σε θέσι ασήμαντη και φθηνοπληρωμένη
(ώς οκτώ λίρες το μηνιάτικό του: με τα τυχερά)
βγήκε σαν τέλεψεν η έρημη δουλειά
που όλο το απόγευμα ήταν σκυμένος:
βγήκεν η ώρα επτά, και περπατούσε αργά
και χάζευε στον δρόμο.— Έμορφος·
κ’ ενδιαφέρων: έτσι που έδειχνε φθασμένος
στην πλήρη του αισθησιακήν απόδοσι.
Τα είκοσι εννιά, τον περασμένο μήνα τα είχε κλείσει.

Εχάζευε στον δρόμο, και στες πτωχικές
παρόδους που οδηγούσαν προς την κατοικία του.

Περνώντας εμπρός σ’ ένα μαγαζί μικρό
όπου πουλιούνταν κάτι πράγματα
ψεύτικα και φθηνά για εργατικούς,
είδ’ εκεί μέσα ένα πρόσωπο, είδε μια μορφή
όπου τον έσπρωξαν και εισήλθε, και ζητούσε
τάχα να δει χρωματιστά μαντήλια.

Pωτούσε για την ποιότητα των μαντηλιών
και τι κοστίζουν με φωνή πνιγμένη,
σχεδόν σβυσμένη απ’ την επιθυμία.
Κι ανάλογα ήλθαν η απαντήσεις,
αφηρημένες, με φωνή χαμηλωμένη,
με υπολανθάνουσα συναίνεσι.

Όλο και κάτι έλεγαν για την πραγμάτεια — αλλά
μόνος σκοπός: τα χέρια των ν’ αγγίζουν
επάνω απ’ τα μαντήλια· να πλησιάζουν
τα πρόσωπα, τα χείλη σαν τυχαίως·
μια στιγμιαία στα μέλη επαφή.

Γρήγορα και κρυφά, για να μη νοιώσει
ο καταστηματάρχης που στο βάθος κάθονταν.

Κ.Π. Καβάφης