(εδώ)
Ο Θεολόγος Κλήμης Πυρουνάκης μιλά για το Σχολείο που δημιούργησε στο Καπαρέλλι του Νομού Βοιωτίας και όχι μόνο. Ένας εμπνευσμένος δάσκαλος που έκανε πράξη τις κορυφαίες παιδαγωγικές αρχές. Επαναπροσδιορίζει τη ζωή και καθημερινότητα
των κρατουμένων στις Φυλακές Ελεώνα Θηβών, καθώς διετέλεσε μέχρι το
2012 διευθυντής και καθηγητής του Σχολείου Δεύτερης
Ευκαιρίας και παραμένει εθελοντικά εκεί ως ιδρυτικό μελος του Δικτύου
Στήριξης Φυλακισμένων και Αποφυλακισμένων Γυναικών.
“Η οργανωμένη εκπαιδευτική διαδικασία σε όλες τις βαθμίδες (Πρωτοβάθμια, Δευτεροβάθμια, Τριτοβάθμια) και σε όλες τις μορφές (Εργαστήρια
Ζωγραφικής, Θεάτρου, Χειροτεχνίας, κ.α.) είναι η «αναμενόμενη Άνοιξη»
που θα καταπολεμήσει τα δεινά της φυλακής (μοναξιά, ψυχασθένειες,
υποκουλτούρα της φυλακής, νεκρός χρόνος, εκβιασμοί κ.α.). Τα τελευταία
χρόνια αφού μας δόθηκε η ευκαιρία να μπούμε στις φυλακές και να
εργαστούμε αυτή η «Άνοιξη» έγινε ψηλαφιστή και πραγματική. Πείθουμε
τους ανθρώπους να στέκονται στα πόδια τους, να κοιτούν ψηλά, να
απλώνουν το χέρι για να αγκαλιάσουν το καινούριο που τους χαρίζεται.
Με το λόγο, με το κοίταγμα στα μάτια και με τη συνοδοιπορία στα
μονοπάτια που οδηγούν σε ελευθερία, δίνουμε ευκαιρίες σε αυτούς που
μεγάλωσαν σε στέρηση, σε βία και σε πείνα".
Ο Κλήμης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1950, με πατέρα κληρικό, τον
Γεώργιο Πυρουνάκη. Έπειτα από τις σπουδές του στο Θεολογικό τμήμα στο
Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Κλήμης μετακομίζει στο χωριό Καπαρέλλι της
Θήβας όπου μένει μέχρι και σήμερα σε μια φάρμα που συντηρεί με την
οικογένειά του. Εκεί δίδασκε Θεολογία στο Γυμνάσιο και Λύκειο του
χωριού, έως ότου έγινε διευθυντής του Γυμνασίου-Λυκείου Καπαρελλίου.
Συγκλονιστική στιγμή στη ζωή του αποτελεί ένα αυτοκινητικό ατύχημα,
το 1968 σε ηλικία 18 ετών, όπου άρχισε να μετρά και να εκτιμά τη ζωή
λεπτό προς λεπτό δίνοντας όρκους ότι δε θα την αφήσει να πάει χαμένη και
ότι θα πρέπει να κάνει κάτι για τους άλλους, συνειδητοποιώντας ότι
οφείλει να είναι χρήσιμος. Έτσι για 4 χρόνια λειτούργησε το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, δίνοντας πνοή και ελπίδα στους κρατούμενους.
Το σχολείο απασχολεί καθηγητές, ωρομίσθιους και εθελοντές, και
συμβούλους ψυχολογίας και σταδιοδρομίας, ενώ είναι ένα από τα μόλις 6
σχολεία μέσα σε σωφρονιστικά ιδρύματα που λειτουργούν στη χώρας μας.
“Τη διαφορά την αισθάνεσαι όταν δε λειτουργεί το σχολείο. Είναι αυτό
που λείπει από την εσωτερική ζωή της φυλακής. Οι χαρούμενες φωνές. Το
θρόισμα της ψυχής, η ελπίδα, το πρόγραμμα της μέρας, η δημιουργική
απασχόληση, η χαρά και η γαλήνη που χαρίζουν τα κέρδη του κόπου.
Αυτοπειθαρχώ, μπορώ και μιλώ μια καινούρια γλώσσα, μπορώ και να γράφω τη
γλώσσα μου, μπορώ να χρησιμοποιώ τα χέρια και το μυαλό μου, αποκτώ
αυτοπεποίθηση και προϋποθέσεις να ανεβώ ψηλότερα. Βάζω
καινούριους στόχους. Δεν είμαι πλέον υποχείριο των παρορμήσεών μου, αλλά
χειραγωγώ τον εαυτό μου και τον πηγαίνω εκεί που εγώ επιθυμώ. Η
ανταπόκριση είναι μεγάλη και το κλίμα του σχολείου διαχέεται σε όλη τη
φυλακή. Γίνεται ζητούμενο και το καλύτερο ψυχο-φάρμακο. Ο εκπαιδευόμενος
θα γυρίσει στο θάλαμό του, έχει τα δικά του σχέδια (μελετά,
προβληματίζεται) περιποιείται τον εαυτό του γιατί μαθαίνει να τον κοιτά
«σαν σε καθρέφτη», ξεκουράζεται. Την επόμενη μέρα έχει να περιμένει κάτι.
Στατιστικά δεν τσακώνεται δεν γκρινιάζει, δε μοιρολατρεί αλλά
επικοινωνεί με τους άλλους σε ένα διαφοροποιημένο επίπεδο. Πείθεται να
σχεδιάζει το μέλλον του και αξιοποιεί τα κίνητρα που του δίνονται ως
θησαυρός. Παράλληλα αντιμετωπίζεται από τους άλλους (συγκρατούμενους και
φύλακες) με μεγαλύτερο σεβασμό.”
(ΠΗΓΗ: http://blog.loft2work.gr/2013/03/klimis-pirounakis-tedxaueb/?lang=el)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου