"Κάτι θα γίνει,θα δεις". Ένας τίτλος που με την πρώτη ματιά μου φάνηκε διφορούμενος. Κάτι θα γίνει... και; Όλα θα καταρρεύσουν; Όλα θα καλυτερεύσουν;
Καθώς διάβαζα τις ιστορίες του βιβλίου άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά μου ένας κόσμος που, ενώ γνώριζα την ύπαρξή του, ποτέ ως τότε δεν είχα προβληματισθεί για τη σοβαρότητα των καταστάσεων που αντιμετώπιζε. Γνώρισα ανθρώπους με προβλήματα οικονομικά, ανεργίας, φτώχειας, με προβλήματα υγείας, προβλήματα επιβίωσης. Ανθρώπους που μπορεί να βρίσκονται μακριά από εμάς αλλά ζουν στην πόλη μας, στις γειτονιές μας. Ήρθα σ΄ επαφή με ανθρώπους που η ζωή τους ήταν γεμάτη παγωνιά, βροχή, σκοτάδι. Ανθρώπους που αναζητούσαν λίγο φως στον κόσμο τους αλλά κάτι, κάποιοι πολέμαγαν να το διώξουν, έκλειναν όλες τις χαραμάδες και τους άφηναν στο σκοτάδι. Κι αυτοί έστεκαν ακίνητοι, άοπλοι, "μολυβένιοι στρατιώτες". Έμεναν γεμάτοι φόβο, οργή, απόγνωση, πλημμυρισμένοι με τόσες σκέψεις που αδυνατούσαν να τις εκφράσουν κι έτσι ένιωθαν, τελικά, γεμάτοι με ένα απίστευτο κενό. Είδα ανθρώπους να κουβαλά ο καθένας σε μια μόνο τσέπη τα πάθη και τη θλίψη του. Είδα ιστορίες γεμάτες αλήθεια που δεν είχαν μόνο συνάφεια με την πραγματικότητα αλλά και ήθος. Γνώρισα ήρωες που δεν ήξερα πώς να αντιδράσουν, που αδυνατούσαν να αντιδράσουν, απλά σταμάταγαν να κάνουν ό,τι έκαναν ή έκαναν κάτι φαινομενικά ανούσιο αλλά ουσιαστικά σημαντικό, καθώς ήταν κάποια αντίδραση, έστω κι αν ήταν μια προσπάθεια για απελευθέρωση της μπίντας από τον κάβο που την έπνιγε, αφού δεν μπορούσε να απελευθερωθεί ο ήρωας από τη θηλιά που έπνιγε τον ίδιο.
Τέλος, αντιλήφθηκα πως ο προβληματισμός, η ευαισθητοποίηση, η ελπίδα οδηγούν σταδιακά στη μαχητικότητα, την αντίδραση που κομμάτι κομμάτι θα φέρουν πίσω τον κόσμο που διαλύεται, θ΄ ανοίξουν τις χαραμάδες για να μπει το φως.
Τελικά, κάτι θα γίνει, θα δεις.Κλέλια Παυλοπούλου, μαθήτρια στο Β3 τμήμα του Γυμνασίου της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά.
[Το κείμενο αναγνώσθηκε από τη μαθήτρια στα πλαίσια της χθεσινής βραδιάς.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου