Αντιγράφω από τις "ΜΑΤΙΕΣ" του Λευτέρη Παπαδόπουλου στα χθεσινά "ΝΕΑ":
... Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, Μια-δυο μέρες πριν από το θάνατό του έγραψε στο επιτραπέζιο ημερολόγιό του, νιώθοντας τον Χάρο να πλησιάζει:
... Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, Μια-δυο μέρες πριν από το θάνατό του έγραψε στο επιτραπέζιο ημερολόγιό του, νιώθοντας τον Χάρο να πλησιάζει:
"Η ζωή πάνω στο νήμα. Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτή που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος, με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Νάστε όλοι καλά".
Το 1987 το περιοδικό ΛΕΞΗ, σε αφιέρωμά του για το ρόλο των διανοουμένων την περίοδο της δικτατορίας, φιλοξένησε ένα κείμενο του Μαγκάκη με τίτλο "Ο διανοούμενος μπροστά στις καινούργιες απειλές". Είναι λίαν επίκαιρο και μεταφέρω ένα απόσπασμα:
[...] "Αλλά ο διανοούμενος σήμερα πρέπει να πάρει θέση απέναντι σ’ ένα άλλο πρόβλημα, κι αυτό καινούργιο. Στην εποχή μας δεν χτυπάμε κατευθείαν ούτε την ιδέα της ελευθερίας ούτε την ιδέα της δημοκρατίας ούτε την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτές οι ιδέες σήμερα έχουν γίνει μέρος της παγκόσμιας συνείδησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι τις σεβόμαστε πάντα. Συχνά τις νοθεύουμε, τις πλαστογραφούμε, τις καπηλευόμαστε και τις διαστρέφουμε. Την ίδια ώρα που πολύ κραυγαλέα τις φωνάζουμε. Αυτή είναι για μένα η σύγχρονη μορφή ενός είδους φασισμού που είναι πολύ ύπουλος και που φορείς της νοοτροπίας του είναι μερικές φορές και δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αντιφασιστικές και δημοκρατικές.
Ο διανοούμενος πρέπει να ξεσκεπάζει αυτή την πλαστότητα, με θάρρος να αποκαλεί το παιδί με το αληθινό του όνομα, έστω κι αν έτσι έρχεται σε αντίθεση με πολύ θορυβώδεις και δραστήριες «προοδευτικές» δυνάμεις. Γιατί προοδευτικό δεν μπορεί ποτέ να είναι το πλαστό. Η στάση αυτή σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη. Το έχει πει άλλωστε και ο Θουκυδίδης, ότι σε εποχές θορυβώδεις και σύγχυσης ιδεών η άρθρωση νηφάλιου λόγου είναι δύσκολο πράγμα, συχνά επικίνδυνο που οδηγεί και στη μοναξιά.
Συμπέρασμα: ο αγωνιστικός ρόλος του διανοούμενου είναι στην εποχή μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαίος και δύσκολος. Από τη δική του όμως μεριά υπάρχει ακτίνα ελπίδας. Γιατί μόνον από κει μπορεί να ξεθολώσει λίγο ο ορίζοντας, να δούμε όλοι εμείς οι πλατιές μάζες των ανθρώπων πού πάμε και έτσι να οδηγηθούμε σωστά σε μια παγκόσμια εξέγερση συνειδήσεων που θα δημιουργήσει μια νέα ανθρώπινη υπευθυνότητα, πρωτόγνωρη ιστορικά, τη μόνη που μπορεί να σταματήσει τον κατήφορο προς την καταστροφή και να οδηγήσει στη διαμόρφωση νέων μορφών ανθρώπινης κοινωνικής συμβίωσης".
Το 1987 το περιοδικό ΛΕΞΗ, σε αφιέρωμά του για το ρόλο των διανοουμένων την περίοδο της δικτατορίας, φιλοξένησε ένα κείμενο του Μαγκάκη με τίτλο "Ο διανοούμενος μπροστά στις καινούργιες απειλές". Είναι λίαν επίκαιρο και μεταφέρω ένα απόσπασμα:
[...] "Αλλά ο διανοούμενος σήμερα πρέπει να πάρει θέση απέναντι σ’ ένα άλλο πρόβλημα, κι αυτό καινούργιο. Στην εποχή μας δεν χτυπάμε κατευθείαν ούτε την ιδέα της ελευθερίας ούτε την ιδέα της δημοκρατίας ούτε την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτές οι ιδέες σήμερα έχουν γίνει μέρος της παγκόσμιας συνείδησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι τις σεβόμαστε πάντα. Συχνά τις νοθεύουμε, τις πλαστογραφούμε, τις καπηλευόμαστε και τις διαστρέφουμε. Την ίδια ώρα που πολύ κραυγαλέα τις φωνάζουμε. Αυτή είναι για μένα η σύγχρονη μορφή ενός είδους φασισμού που είναι πολύ ύπουλος και που φορείς της νοοτροπίας του είναι μερικές φορές και δυνάμεις που θέλουν να λέγονται αντιφασιστικές και δημοκρατικές.
Ο διανοούμενος πρέπει να ξεσκεπάζει αυτή την πλαστότητα, με θάρρος να αποκαλεί το παιδί με το αληθινό του όνομα, έστω κι αν έτσι έρχεται σε αντίθεση με πολύ θορυβώδεις και δραστήριες «προοδευτικές» δυνάμεις. Γιατί προοδευτικό δεν μπορεί ποτέ να είναι το πλαστό. Η στάση αυτή σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη. Το έχει πει άλλωστε και ο Θουκυδίδης, ότι σε εποχές θορυβώδεις και σύγχυσης ιδεών η άρθρωση νηφάλιου λόγου είναι δύσκολο πράγμα, συχνά επικίνδυνο που οδηγεί και στη μοναξιά.
Συμπέρασμα: ο αγωνιστικός ρόλος του διανοούμενου είναι στην εποχή μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαίος και δύσκολος. Από τη δική του όμως μεριά υπάρχει ακτίνα ελπίδας. Γιατί μόνον από κει μπορεί να ξεθολώσει λίγο ο ορίζοντας, να δούμε όλοι εμείς οι πλατιές μάζες των ανθρώπων πού πάμε και έτσι να οδηγηθούμε σωστά σε μια παγκόσμια εξέγερση συνειδήσεων που θα δημιουργήσει μια νέα ανθρώπινη υπευθυνότητα, πρωτόγνωρη ιστορικά, τη μόνη που μπορεί να σταματήσει τον κατήφορο προς την καταστροφή και να οδηγήσει στη διαμόρφωση νέων μορφών ανθρώπινης κοινωνικής συμβίωσης".
2 σχόλια:
Πόση πίκρα για μια κοινωνία,όταν άνθρωποι όπως ο Γ.Αλέξανδρος Μαγκάκης φεύγουν με τόση πίκρα, τόση διάψευση και τέτοιες διαπιστώσεις γι'αυτό που αφήνουν..
Πράγματι...
Μακάρι να αφήναμε θετική παρακαταθήκη στις γενιές που ακολουθούν.
Καλή συνέχεια κε Μάνεση.
Δημοσίευση σχολίου