Το πέρασμα της Φραγκογιαννούς από το λαιμό που ενώνει την ξηρά και το ερημητήριο, όπου και τελικά πνίγεται, μπορεί να σημαίνει ένα είδος θανάτου παρόμοιο με αυτό που επέβαλλε στα θύματά της.
Μπορεί όμως να διαβαστεί και ως διαδικασία κάθαρσης-βαφτίσματος που εξαφανίζει το άτομο (έλλειψη πρόσκαιρης σωτηρίας), για να προετοιμάσει το πρόσωπο για μια αναγέννηση. Η αρχή "νέου βίου" που φανταζόταν σ' έναν άλλο χώρο η Φραγκογιαννού μπορεί να συμβεί σ' έναν άλλο χρόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την οκταπλή επανάληψη του ονόματος Φραγκογιαννού στο τελευταίο κεφάλαιο, η αφήγηση υιοθετεί μετά θάνατο το βαφτιστικό όνομα της ηρωίδας: "Η γραία Χαδούλα".
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώτος φόνος της Φραγκογιαννούς τοποθετείται τον Ιανουάριο (μήνας μετά τη Γέννηση), ενώ ο δικός της το Μάιο (μήνας της Ανάστασης). Εάν, θεωρώντας κάθε γέννηση ως πορεία από το Χάος στην Ύπαρξη, θεωρήσουμε τις πράξεις της Φραγκογιαννούς ως πορεία από την Ύπαρξη στο Μηδέν, τότε η τελική της πορεία προς το ερημητήριο είναι η πορεία από το Μηδέν σ' έναν άλλο κόσμο, πιθανόν τον κόσμο της Ανάστασης. Το βάφτισμα σε ορθόδοξο πλαίσιο έχει ακριβώς αυτό το νόημα, δηλαδή τη συμμετοχή του βαφτιζόμενου στο θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού. Έτσι ο θάνατος-ξαναβάφτισμα της Φραγκογιαννούς μπορεί να λειτουργεί ως αντιστροφή των εγκλημάτων της και να συμβολίζει τη μετά θάνατο συνένωσή της με τη χρονική και πνευματική κοινότητα από την οποία αποκόπηκε με το πρώτο έγκλημά της.
ΠΗΓΗ: Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, "Αφηγηματικές τεχνικές στον Παπαδιαμάντη", σελ. 67-68.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου