150 χρόνια από τη γέννηση και 80 από τον θάνατο του Κων. Καβάφη

Ολοκληρώνοντας τη φετινή χρονιά τη διδασκαλία της ποίησης του Καβάφη, ζήτησα από τους μαθητές μου να γράψουν ένα διήγημα ή ένα ποίημα για τον Καβάφη, εμπνευσμένοι από τα ποιήματα που διάβασαν. Παραθέτω το ποίημα του Χρίστου Τσαγκάρη, μαθητή της Α' Λυκείου.

Ένας γέρος άθλιος

Ένας γέρος άθλιος, εκεί στον μαρασμό των γηρατειών

άλλος ένας που περνά εδώ τις τελευταίες του ώρες
ποιον άραγε να μέλλει η σοβαρότης των παθών;
Δίχως φωνή πια, μήτε πολλές κινήσεις,
ένα μουρμουρητό βραχνό, απέμεινε μονάχα.

Κι όμως ποιοι είναι αυτοί που τον συμπαραστέκουν;
θαρρείς πως άλλους πια δε χωρεί αυτή η γωνιά η κρύα.
Είναι το πριν,μαζί του και το τώρα,
ήρθαν να τον συνοδεύσουν στο μετά,
που κι εκείνος γνωρίζει
και πρεπόντως τώρα το υμνεί,ποιητικώς

Θαρρείς πως πήρανε ευθύς μορφή και σχήμα

των αρχαίων ημών προγόνων οι ψευτοθεοί
οι ένδοξοι ήρωες και βασιλείς, οι ηγεμόνες οι κατά πάντα συνετοί
η των Αλεξανδρέων πληθύς ομού τε και των Αντιοχέων.
Βλέπει κι ο πτωχός Ιουλιανός στα πορφυρά του ρούχα
άλλον τοιούτον υμνητήν,ως φαίνεται δεν ηύρε.
Ο κυρ Μανουήλ,ο μέγας Κομνηνός με τους λαμπρούς του αυλικούς.
Οι ιερείς κι αρχιερείς με τον φωτισμόν τον εσωτερικόν και την των αμφίων λαμπρότητα

Μα ποιος είναι επιτέλους ετούτος ο πολύς,

που τόσοι τον συντρέχουν;
Κάποιος άλλος βασιλεύς που βρήκε πια όμοιους του;
Όχι κάποιος άσημος,
μέγας στην μικρήν του ποιητική
δύο μεγάλα έχει-βλέπεις-
συνάμα Αλεξανδρινός και ποιητής βεβαίως!