Πώς η λογοτεχνία ενσωματώνει την κρίση; Θεματοκεντρικά, ιδεολογικά ή γλωσσοκεντρικά; Πώς οι συγγραφείς αποφεύγουν την παγίδα της επικαιρότητας ή της δημοσιογραφικής γραφής (αν την αποφεύγουν) όταν πραγματεύονται τη σημερινή δυστοπία; Η κρίση είναι υπόθεση των τελευταίων ετών ή μήπως έχει βάθος και διάρκεια (από το 1974); Καταλήφθηκε εξαπίνης η πεζογραφία μας ή μήπως μέσα από την παρωδία και τον ατομοκεντρισμό των δεκαετιών ’80 και ’90 απεικόνισε αυτοπαθώς την επερχόμενη κατάρρευση; Από την άλλη πλευρά, η πρόσφατη αναζωπύρωση του ιστορικού μυθιστορήματος, που συχνά υπονομεύει την εθνική αυτοεικόνα ή την αριστερή αγιογραφία συλλογικών μύθων, εισακούστηκε στον βαθμό που έπρεπε;
Αυτά και άλλα συναφή ερωτήματα ενδεχομένως να πέσουν στο τραπέζι τεσσάρων ερεθιστικών θεματικών συζητήσεων, που οργανώνονται από τη δραστήρια «Σχόλη» (εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής των εκδόσεων Πατάκη).
Η νέα λογοτεχνία πρέπει να αναδείξει τα βαθύτερα αίτια της ήττας
Του Χρήστου Οικονόμου
Οι βίαιες αλλαγές που έχει υποστεί ο ελληνικός κόσμος τα τελευταία τρία χρόνια καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να αναδυθεί μια νέα, μεταπολεμική λογοτεχνία. Λέω «μεταπολεμική» επειδή είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν την - όχι ιδιαίτερα δημοφιλή και, ίσως, όχι τόσο ηττοπαθή όσο φαίνεται - άποψη ότι ο πόλεμος δεν συνεχίζεται αλλά έχει χαθεί ήδη. Και το πλέον τραγικό είναι ότι, με ευθύνη κυρίως της πολιτικής ηγεσίας, ο πόλεμος αυτός χάθηκε χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά.
Η νέα λογοτεχνία, λοιπόν, πρέπει να στοχαστεί και να αναδείξει τα βαθύτερα αίτια της ήττας, χωρίς, βέβαια, να παραβλέψει τις συντριπτικές της συνέπειες: τις στρατιές των ανέργων και των ανθρώπων που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους, την έξαρση της βίας, το όνειδος του νεοφασισμού. Η νέα λογοτεχνία οφείλει, πάνω απ όλα, να πραγματώσει τις αγωνίες τού σήμερα και να εμψυχώσει την ελπίδα για το αύριο.
Η συνέχεια: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου