4ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Εφηβικού Διηγήματος και Ποίησης ‘’Γρηγόρης Πεντζίκης’’

1ο βραβείο διηγήματος: Ναταλία Γιαννακοπούλου, μαθήτρια της Γ' Λυκείου στο Ράλλειο Λύκειο Θηλέων Πειραιά.

Μια δύσκολη δουλειά

ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ να είσαι εγώ… Πολύ δύσκολο! Τόσο, που μερικές φορές απορώ κι εγώ ο ίδιος γιατί το κάνω. Δεν το διάλεξα. Όπως εσύ δε διάλεξες να λέγεσαι όπως λέγεσαι έτσι κι εγώ δε διάλεξα να είμαι αυτός που είμαι. Σιχαίνομαι τη δουλειά μου. Σιχαίνομαι αυτούς που νομίζουν ότι την αγαπώ. Είναι σκοτεινή, θλιβερή, αντιπαθητική και απαίσια. Αυτός που με έβαλε να την κάνω πρέπει να με μισούσε πάρα πολύ. Να με μισούσε; Να με απεχθανόταν, να με σιχαινόταν τόσο βαθιά που οι ρίζες αυτού του μίσους να άγγιζαν την ψυχή του. Κάθε αποστολή μου είναι και πιο δύσκολη. Νιώθω ότι το βάρος της δουλειάς μου με έχει λυγίσει. Σα να με έχει καταπλακώσει ένας βράχος, ένας μπόγος τύψεων, θλίψης, βασανιστηρίων και χαμένων ελπίδων.

Θυμάμαι μια φορά, χρόνια πριν, έπρεπε να επισκεφτώ έναν άνδρα. Ήταν πάρα πολύ έξυπνος. Σπουδαίος για την ακρίβεια. Είχε όμως κάτι μπλεξίματα με τον νόμο. Ήταν –λέει- κακή επιρροή για τα νεαρά παιδιά. Δεν πολυασχολήθηκα. Άμα σου έρθει εντολή για αποστολή, η λύση είναι μονόδρομος. Όσο για τον τρόπο… έχω ποικιλία, δεν παραπονιέμαι! Εκείνη τη φορά μεταμορφώθηκα σε ένα υγρό. Αηδιαστικό θα έλεγα. Έπρεπε να το πιει. Εκείνος ήταν αποφασισμένος. Το  ήπιε όλο μονορούφι. Δε φοβήθηκε ούτε έκλαψε ούτε δείλιασε. Αφού κόρεσε τη δίψα του, με χαιρέτησε καλοσυνάτα. Με έβλεπε πλέον, σημάδι ότι η αποστολή μου είχε στεφθεί με επιτυχία. Τον χαιρέτησα κι εγώ. Τα είπαμε λίγο, ήταν όντως σπουδαίος, λίγο τρελός μα μεγάλο μυαλό.

Παρά το ζοφερό της περιεχόμενο η δουλειά μου δεν είναι βαρετή. Ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο και μιλώ πολλές γλώσσες. Όχι να το παινευτώ αλλά είμαι καλός στη δουλειά μου. Μερικές αποστολές όμως είναι τόσο κουραστικές. Νιώθω σαν ηλεκτρική σκούπα. Θυμάμαι μια περίοδο που γινόταν χαμός. Ακόμα αγνοώ το γιατί. Με καλούσαν συνέχεια κι έπαιρνα τη μορφή φωτιάς ή σχοινιού. Συναντούσα έτσι συχνά όμορφες και δυναμικές γυναίκες ή ακόμα και φοβισμένες νεαρές κοπέλες δεμένες σε ξύλα. Αργότερα τις ρωτούσα τον λόγο, μα πάντα ήταν πολύ κουρασμένες να απαντήσουν. Έπαιρνα τη μορφή σπαθιού και συναντούσα άντρες με σταυρούς στις φορεσιές τους. Όλοι επιζητούσαν κάτι που έλεγαν «σωτηρία», «θεία δικαιοσύνη» και -πιστέψτε με- για έννοιες τόσο αγνές είχε χυθεί πολύ αίμα… Έπαιρνα και τη μορφή διαφόρων αντικειμένων. Είχα γίνει βαλλίστρα, καταπέλτης, κανόνι ακόμα και πυρσός! Αργότερα έγινα κάτι μικρό μα φοβερό, συνήθως ατσάλινο και περίτεχνο… ένα περίστροφο! Ταξίδευα συχνά στις τσέπες ανδρών που καβαλίκευαν άλογα και ακολουθούσαν το ηλιοβασίλεμα. Μάλωναν εύκολα μεταξύ τους για το παραμικρό όπως για ένα ποτήρι μπέρμπον ή για το χαμόγελο μια γυναίκας... Μετά έπαιρνα και δυο τρεις μαζί μου για παρέα, είχαν αργήσει να τραβήξουν τη σκανδάλη. Διασκέδαζα καθώς μιλούσαμε για κρυμμένους δυναμίτες, θαμμένα διαμάντια και το μαύρο χρυσό που όλοι κυνηγούσαν σαν τρελοί τότε!

Θυμάμαι μια εποχή που δε μου άρεσε καθόλου! Έπαιρνα μορφές ύπουλες και τρομερές. Τη μορφή της πείνας, της αρρώστιας, της παράνοιας… Χωρίς να το θέλω με ακλουθούσαν κατά συρροή χιλιάδες ψυχές. Νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Ναι …τότε ήμουν πολύ διάσημος. Με βοήθησε όμως σ’ αυτό ένας άνδρας, σπουδαίος  όπως ο πρώτος που ανέφερα, σπουδαίος όμως για τον εαυτό του μόνο. Ήξερε να μιλά να πείθει και να διατάζει. Χωρίς αυτόν δε θα είχα τόσο γεμάτες μέρες…

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχω περάσει πολλά και μπορώ να πω ότι τώρα βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση. Είμαι μπερδεμένος! Νιώθω σα να μη με αντιμετωπίζουν όπως παλιά. Παλιότερα παρότι είχα αρκετή δουλειά, ήμουν αρκετά ανεπιθύμητος. Τώρα νιώθω φιλόξενα, σαν να με επιζητούν… Οι νέοι μάλιστα με προσελκύουν με διαφόρους τρόπους. Με τσιγάρα, χάπια, πικρά ποτά, ακόμα κι ενέσεις… όλα για να έρθουν πιο κοντά σε μένα! Δε με θέλουν όμως όλοι το ίδιο.

Νά! θυμάμαι και κάτι τελευταίο. Μια φορά, βράδυ, ένας πατέρας γκριζομάλλης μεσήλικας, έκλαιγε. Δεν καταλάβαινα γιατί. Υπέθεσα ότι του έλειπε ο γιος του που τον είχα συναντήσει λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ενώ βρισκόμουν σε μια σύριγγα –είχα στριμωχτεί πολύ. Μακάρι να μπορούσα να του πω να μην κλαίει γιατί του έφερνα καλά νέα, ότι ο γιος του ήταν καλά, καλύτερα από πριν. Ήταν μαζί μου και σε λίγο ο γεροπατέρας του θα τον συναντούσε. Μεταμορφώθηκα λοιπόν σε έμφραγμα και τον πήρα μαζί και χάρηκε… ήταν από τους λίγους που μου χαμογελούσαν!

 Μετά απ’ όσα είπα δεν ξέρω τι γνώμη έχετε σχηματίσει για μένα. Δεν είμαι κακός, αλήθεια! Δεν επέλεξα αυτή τη δουλειά. Παρόλ’ αυτά  μερικές φορές αισθάνομαι σα να δημιουργήθηκα με σκοπό να την κάνω. Ίσως, δεν ξέρω… Το γεγονός πάντως είναι ένα, είναι πολύ δύσκολο να είσαι εγώ!

(743 λέξεις)