Κίτρινο σχολικό λεωφορείο (διήγημα)

(περιλαμβάνεται στην πρώτη συλλογή - 2014 'Παράξενες μέρες'. Τριάντα διηγήματα που διακρίθηκαν στον πρώτο διαγωνισμό που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες)

 τα κιτρινα σχολικα λεωφορεια από πιτσιρίκο μ’ ενθουσίαζαν. Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι ολοκάθαρα ήταν ένα κατακίτρινο σαν ήλιος λεωφορείο που κάθε πρωί περνούσε μπροστά από το σπίτι μας. «Γιαγιά, γιαγιά, ένα τεράστιο τατσί», έσκουζα από χαρά, τρέχοντας να προφτάσω τα χαρμόσυνα νέα. «Δεν είναι τ-α-ξ-ί, λ-ε-ω-φ-ο-ρ-ε-ί-ο που πάει τα παιδάκια στο σχολείο είναι».

Χάρη στο λ-α-ο-φ-ο-ρ-ε-ί-ο έμαθα την ώρα. Στις οχτώ ακριβώς εμφανίζεται, στις δύο επιστρέφει. Την επόμενη χρονιά μου ’κανε τη χάρη και σταματούσε ακριβώς απέναντι απ’ το σπίτι μας για να παραλάβει τον παιδικό μου φίλο, τον Νικόλα, δυο χρόνια μεγαλύτερο από μένα. Κολλημένος πίσω από το τζάμι μετρούσα ένα ένα τα παιδάκια στα μικροσκοπικά καθισματάκια τους. Πότε ήταν 20, πότε 19,18... Έτσι έμαθα και αριθμητική. Ύστερα κατόρθωσα να διαβάζω συλλαβιστά και τα κόκκινα γράμματα που το στόλιζαν: «Χα-ρού-με-να παι-διά». Εγώ ξύπναγα πιο νωρίς. Λες και θα έμπαινα ο ίδιος στο σχολικό, σηκωνόμουν στην ώρα μου, πλενόμουν, ζωνόμουνα στην πλάτη την παλιά τσάντα του αδελφού μου και περίμενα ν’ ακούσω από μακριά το λαοφορείο να ’ρχεται. «Μπιπ, μπιπ» και να ’σου σενιαρισμένος πίσω από το τζάμι.

Τέτοιο λεωφορείο δεν είχα ματαδεί. Δεν κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή τόσο μακριά και φαρδιά λεωφορεία. Θυμάμαι τα αστραφτερά μεταλλικά γράμματα που σαν ακρόπρωρο το ταξίδευαν στους δρόμους της συνοικίας. Ξένα μού φαίνονταν αυτά τα γράμματα. Κάθισα με μεγάλη προσπάθεια, ένα ένα, να τα γράψω στο χαρτί. D-O-D-G-E. Ήταν η πρώτη λέξη που ’μαθα στ’ αγγλικά. «Ν-τ-ο-τ-ζ» μου συλλάβισε ο πατέρας μου. Παλιά αμερικάνικα λεωφορεία. Αρσενικά αμάξια. Πόσο με παραξένεψαν αυτές οι λέξεις «αρσενικά αμάξια!». Δηλαδή, υπάρχουν και κοριτσίστικα λαοφορεία; - πρέπει να ρώτησα τον πατέρα μου. «Φυσικά! Τα αρσενικά μουγκρίζουν στις ανηφοριές, ρολάρουν στις κατηφοριές, καπνίζουν πολύ, δουλεύουν ασταμάτητα χωρίς να βαρυγκωμούν, δεν ζητάνε πολλά, μόνο τα κρασάκια τους κοπανάνε. Και το βράδυ αποκαμωμένα από τον μόχθο της μέρας μπαίνουν στο γκαραζόσπιτό τους, κλείνουν τον διακόπτη και κοιμούνται ήσυχα». 

Με ένα Nτοτζ πήγαινε και ο πατέρας μου στο σχολειό του το ’36 στην Αγία Μαγδαληνή στη Χαλέπα. Με ένα μεταχειρισμένο Ντοτζ – το βρήκε σε μια μάντρα γερασμένων αμαξιών – αλώνισε όλη την Ελλάδα, όταν γνώρισε τη μάνα μου.

Μέσα σ’ αυτό το Ντοτζ τραγουδούσαν «Το σαραβαλάκι μου είναι το πιο φίνο. Ούτε εκείνο μ’ άφησε ούτε ’γω τ’ αφήνω». Μέσα σ’ αυτό κοιμηθήκανε, ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, και ύστερα από εννέα μήνες γεννήθηκε η χάρη μου. Έτσι, μάλλον, εξηγείται το κόλλημά μου με τ’ αμάξια.

Ο μπαμπάς μου οδηγούσε τα-τσί. Σαν ανθρώπους τ’ αγαπούσε τ’ αμάξια. Το δικό του τόλεγε με παραπανίσιο ντέρτι «Τοσαραβαλάκιμου», γιατί ήταν γέρικο πια. Το αμάξι έχει ψυχή. Όταν του μιλάς αυτό σ’ ακούει. Σε πάει τσάρκες σε ταΐζει σε ποτίζει σε ταξιδεύει. Να το κουλαντρίζεις ευγενικά. Να προσέχεις πώς του φέρεσαι. Όλα τα καταλαβαίνει αυτό. Ποτέ μην το βλαστημάς. Να το σέβεσαι, να το πλένεις τακτικά, να το γυαλίζεις. Αχάριστο δεν είναι. Πάντα σου ανταποδίδει από ευγνωμοσύνη την καλοσύνη σου. Ακόμα τα θυμάμαι αυτά τα λόγια.

Μα πιο πολύ καμάρωνα τον οδηγό. Καμαρωτός καμαρωτός τραμπαλιζόταν στο αναπαυτικό κάθισμά του, επόπτευε τον δρόμο και από τον - σαν τηλεόραση - καθρέφτη του καμάρωνε όλα τα παιδάκια. Θα ’ταν πολύ σπουδαίος οδηγός, για να οδηγεί ένα τόοοοσο μεγάλο λαοφορείο. Φορούσε πάντα μια φαρδιά κίτρινη γραβάτα για να ’ναι ασορτί με τ’ αμάξι. Το μουστάκι του λες κι ήταν πέτρινο έκρυβε το μισό του πρόσωπο. Μια μέρα άκουσα τη μάνα τού Νικόλα να φωνάζει: «Νικόλα, κάνε γρήγορα, ήρθε ο Κουβαλητής». Από τότε ο «Κουβαλητής» έγινε το αγαπημένο μου λαοφορείο. Πράγματι, εκείνο το «ντοτζ» ήταν δυσκολοπρόφερτο για ένα παιδάκι της ηλικίας μου. Αλλά ο Κουβαλητής ήταν άλλο πράμα. «Κουβαλητή, κουβαλητή πάμε τσάρκα τα παιδάκια στου σχολειού τα βοτσαλάκια», τραγούδαγε κάθε πρωί ο οδηγός με την κίτρινη γραβάτα. Και τα παιδιά, κανονική χορωδία, να επαναλαμβάνουν τα λόγια που τραγούδαγε: «Όλο το ψωμάκι του φαγωμένο τόχει. Όμως το κακόμοιρο δεν μου λέει όχι».

*

Όταν ο πατέρας μου έσβησε για πάντα τη μηχανή της καρδιάς του μέσα στο «Τοσαραβαλάκιμου», πούλησα την άδεια μαζί με τ’ αμάξι και αγόρασα το δικό μου κίτρινο σχολικό λεωφορείο. Διάλεξα ένα θηλυκό αμάξι, τη «Λολόμου» και δεθήκαμε διά βίου. Ένα κίτρινο απαστράπτον Φίατ, μοντέλο του ’71. Μια ιταλίδα σινιορίτα, που ’χε τα μάτια της Σοφίας Λόρεν αλλά το πρόσωπο και το σώμα της αγαπημένης μου Τζίνα Λολομπριτζίτα, της ομορφότερης γυναίκας στον κόσμο.

Η φωτογραφία της από την ταινία «Donna piu bella del mondo» στόλιζε πάντα το κίτρινο λεωφορείο μου, σπίτι μαζί και οικογένειά μου. Είχα πολλά παιδιά. Είκοσι κάθε χρόνο που τα πήγαινα και τα ’φερνα στο σχολειό τους. Τα παιδιά λατρεύανε τη «Λολόμου». Κάθε πρωί στήναμε συναυλία με μαέστρο τη χάρη μου και σαξόφωνο την κόρνα: «Τα παλιοσαραβαλάκια αραγμένα στην ακρογιαλιά/ στου γιαλού τα βοτσαλάκια, ιδρωμένα τζάμια και φιλιά». Και δώστου με την τσίμπλα στο μάτι να ουρλιάζουν από χαρά. 

*

Πάνε δυο χρόνια τώρα που το σχολείο έγινε σούπερ μάρκετ. Τα παιδιά μεγάλωσαν, ξεσκόλισαν και άλλα πια δεν ξαναπήγαν. Η «Λολόμου», μια σαραντάρα καυτή γυναίκα, αναπαύεται στο γκαραζόσπιτό της. Χθες ήρθαν κλητήρες να της κάνουν κατάσχεση. «Τη σινιορίτα μου δεν θα τη δείτε ούτε θα την πειράξετεž· δεν είναι για τα μούτρα σας. Φύγετε και μην ξανάρθετε». Την άλλη μέρα ξανάρθαν μ’ έναν δικαστικό επιμελητή αυτή τη φορά. Έγινε φασαρία. Μου δώσανε κάτι χαρτιά να υπογράψω και φύγανε. «Αύριο, στις οκτώ, θα έρθει ο γερανός. Φερθείτε, κύριε, πολιτισμένα. Και μεις εντολές εκτελούμε». Τους απάντησα ορθά κοφτά: «ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω».

*

Δυναμώνω την ένταση στο ραδιόφωνο και τραγουδάω μαζί με τους Beatles:

Asked a girl what she wanted to be/She said baby, "Can't you see/I wanna be famous, a star on the screen/But you can do something in between"/Baby you can drive my car/Yes I'm gonna be a star/Baby you can drive my car/And maybe I love you.

Στρίβω για την Αγία Μαγδαληνή της Χαλέπας.