46 χρόνια από τη δολοφονία του Ερνέστο τσε Γκεβάρα (9/10/1967)

"Αξίζει, φίλε μου, να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Τον βλέπω στην ολόσωμη φωτογραφία του που ’χω στο δωμάτιό μου να στέκεται καμαρωτός με το άσπρο φανελάκι και την μπάλα στα πόδια να κάνει τα ζογκλερικά του. Όλους τους ντρίπλαρε. Κατάξανθος όπως είναι και με σγουρά μαλλιά για ξένο τον κάνεις. Εμένα μου θυμίζει τον Χριστό. Εκπέμπει ένα αλλόκοτο φως που τυφλώνει. Στα χέρια του ζωγραφισμένος ο Τσε, πάντα μ’ ένα πικρό χαμόγελο στο στόμα. Ξέρεις, έπαιζε κι αυτός μπάλα. Προτού τον δολοφονήσουν φυσικά, μου είχε εκμυστηρευτεί κάποτε. Όλα τα μυστικά απ’ αυτόν τα ’μαθα. Τα ’λεγε σοβαρά.

  
(...) 

Σε μια στιγμή δεν νιώθω πάνω στον ώμο μου το χέρι του Άρη. Θαρρώ πως τον βλέπω με αθλητική περιβολή στο γήπεδο να τον έχουν πάρει οι συμπαίκτες του στα χέρια τους. Σε λίγο τρέχει προς το μέρος μας, σηκώνοντας τη λασπωμένη φανέλα του. Δείχνει με το δεξί χέρι το μέρος της καρδιάς. Venceremos! γράφει η μέσα φανέλα. Εγώ είμαι κολλημένος στα κάγκελα. Το καινούργιο δεκάρι απ’ την Αργεντινή - μου κάνει ξέπνοα – είναι μεγάλη παικτούρα. Κομαντάντε σωστός.

(...)

Δεν πήρε χαμπάρι πώς έγινε. Μόνο μια λάμψη πρόκανε να δει. Τρεις τα χαράματα μας ειδοποίησαν απ’ το νοσοκομείο της πόλης. Η μάνα έτρεξε να κάνει τάμα στην Αγία Παρασκευή. Δεν πρόλαβε. Τα χέρια του ακόμα κάπνιζαν απ’ το πούρο του Τσε. Αυτό τα ’σωσε, είπε.

(Αποσπάσματα από το διήγημα με τίτλο Venceremos, από τις "δημόσιες ιστορίες")