H επικαιρότητα μιας θυσίας...

Στο φύλλο της σημερινής "ΑΥΓΗΣ" φιλοξενείται μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του σκηνοθέτη Θέμη Μαμουλίδη (επί σειρά ετών καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Βύρωνα και των ΔΗΠΕΘΕ Βόλου και Πάτρας), με αφορμή το έργο του Ευριπίδη "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" που ανεβαίνει σε δική του σκηνοθεσία, σε λίγες μέρες, στο θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη".

Πρόκειται, πραγματικά, για ένα εμπνευσμένο κείμενο που θα πρέπει να το διαβάσουν οι φετινοί υποψήφιοι στο μάθημα της Ν. Γλώσσας, αλλά και γενικότερα όλοι οι μαθητές. Οφείλουμε διαρκώς να φέρνουμε τους εφήβους σε επαφή με ένα λόγο οξύ, κριτικό και διεισδυτικό, αν θέλουμε το σχολείο να διαμορφώνει δημοκρατικές συνειδήσεις και όχι ανεγκέφαλους "αριστούχους".

Η θυσία της Ιφιγένειας οδήγησε, μακροπρόθεσμα, στο τέλος του οίκου των Ατρειδών και, εντέλει, στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας... Πιστεύετε πως αυτή η «πανουργία της ιστορίας» συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, να λειτουργεί; Ότι μετά την ύβριν έρχεται η νέμεσις;

Διανύουμε το τέλος μιας εποχής. Η παγκοσμιοποίηση κρίνεται καθημερινά. Η Ευρώπη των τραπεζιτών, αργά ή γρήγορα, θα καταρρεύσει, αν δεν αντιληφθεί την ουσία του προβλήματος. Κι αν διασωθεί, θα είναι για λίγο. Ο Αγαμέμνων γίνεται ο τρόμος του οίκου του. Θα έδινε τα πάντα για την εξουσία. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας προσβεβλημένης, από τον Πάρη, πατρίδας. Θυσιάζει την κόρη του για ένα χρησμό που αναφέρει πως, αν θέλει να παραμείνει αρχηγός, αν θέλει να γίνει η εκστρατεία, θα πρέπει να σφάξει την κόρη του. Θα μπορούσε να ακυρώσει την εκστρατεία, θα μπορούσε να αρνηθεί την εξουσία του. Όμως επιλέγει τη θυσία. Θέλει με κάθε τρόπο να διατηρήσει την αρχηγία. Είναι ανατριχιαστικό πως με την ανοχή Ελλήνων πολιτικών αρχηγών, με διαχειριστή έναν τραπεζίτη, δοκίμασαν ένα αδιανόητο μοντέλο «διάσωσης» της Ευρώπης και υπέγραψαν την εθνική υποτέλεια. Επέλεξαν αμαχητί να υποθηκεύσουν για άγνωστο χρονικό διάστημα το μέλλον μας, ακύρωσαν κάθε προοπτική, ανάπτυξης, εργασίας, αξιοπρέπειας ενός λαού, για να σωθεί ένα πουκάμισο αδειανό, η σημερινή Ευρώπη. Ας συνειδητοποιήσουμε όλες τις εκδοχές. Ας αρνηθούμε τον φόβο τολμώντας μια συλλογική υπέρβαση, που οδηγεί στην καινούργια εποχή. Αν δεν επιστρέψει ο άνθρωπος στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων της πολιτικής,αν οι θυσίες δεν γίνουν για την ισότητα και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, θα ζήσουμε τον φόβο ενός αμετάκλητου αδιεξόδου της ζωής μας.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ