ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ Ν. ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΛΥΚΕΙΑΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ - ΕΝΟΤΗΤΑ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

«Δίνε δωρεάν το χρόνο...»

«Η κατανόηση της ποίησης είναι κάτι το εντελώς άσχετο με ό,τι ως τώρα συνηθίζαμε να ονομάζουμε ευφυΐα... Η κατανόηση αυτή είναι πολύ περισσότερο ζήτημα μιας άλλης ικανότητας, που θα μπορούσαμε ίσως να ονομάσουμε ποιητική νοημοσύνη. Η ποιητική αυτή νοημοσύνη μπορεί να λείπει από τους παντογνώστες κι, ωστόσο, να κατοικεί μέσα στον πιο απλό άνθρωπο» (1). Άραγε, σε τι συνίσταται η ποιητική νοημοσύνη; Πρόκειται για μία διανοητική λειτουργία ή μήπως συνδέεται με μια ικανότητα να φτιάχνουμε τη ζωή μας και να διαχειριζόμαστε το χρόνο της, με τρόπο που να κρατά τις αισθήσεις μας ανοιχτές στο να αναγνωρίσουν τα ουσιαστικά της στοιχεία;

Φαίνεται, ότι στην εποχή μας οι άνθρωποι δεν διακρίνουν την αξία που κρύβουν οι απλές καταστάσεις της ζωής. Δεν έχουν χρόνο γι' αυτές. Όλες οι ρυθμίσεις, που έκαναν παλιότερα στο χρόνο της καθημερινότητας, γνωρίζοντας πότε πρέπει να σταματήσουν τις συμβατικές υποχρεώσεις τους για να ονειροπολήσουν, να ρεμβάσουν, να παίξουν άσκοπα, να χαρούν απλά πράγματα της ζωής, θεωρούνται σήμερα χάσιμο χρόνου. Ο χρόνος έχει αποκτήσει ένα χρηστικό και ωφελιμιστικό χαρακτήρα, γινόμενος «χρόνος δεσμώτης», όπως τον ονομάζει ο ποιητής, γιατί «κανείς μας δεν έδειξε την πρόθεση να τον χτυπήσει στο αδύνατο σημείο του, που είναι η συμβατική του υπόσταση, αυτή που εμείς οι ίδιοι του προσδώσαμε, απλώς για να διευκολύνει τις καθημερινές μας συναλλαγές» (2). Γι' αυτό μας υπενθυμίζει, «κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα» (3). Όπως όμως μας λέει ο Ελύτης, «αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της» (4). Σήμερα ακόμη και τον έρωτα προσπαθούμε να τον ζήσουμε στα γρήγορα. Όμως «... ο έρωτας, θέλει περιθώριο χρόνου, έτσι που να αναπτύσσεται ο καθένας μέσα στην αδημονία του άλλου, αποκτώντας κάτι από το άφθαρτο του ονείρου» (5). «Ίσια, ναι, πάει ο χρόνος αλλά ο έρωτας κάθετα και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ» (6).

Η «α-νόητη» διαχείριση που κάνουμε στον χρόνο μας, ίσως να είναι ένα είδος «αυτοτιμωρίας», επειδή απομακρυνθήκαμε από τα ουσιαστικά πράγματα που νοηματοδοτούν τη ζωή μας. «Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ» (7) μας λέει. Το παράδοξο είναι ότι πολλές φορές καμαρώνουμε για τις επιλογές μας. Παράδειγμα αυτό που επιβάλλουμε στα παιδιά μας, από τότε που αρχίζουν μέχρι που τελειώνουν την εκπαίδευσή τους. Πάντα απασχολημένα με δραστηριότητες και υποχρεώσεις σχολικές και εξωσχολικές, προκειμένου να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια για να επιβιώσουν αύριο σε μια σκληρή πραγματικότητα. Η πραγματική ζωή, όμως, πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Η ψυχαγωγία έχει πάρει τη μορφή της περιστασιακής εκτόνωσης, ενώ οι φιλικές σχέσεις και ο έρωτας των νέων παιδιών πνίγονται μέσα στα μηνύματα των κινητών τηλεφώνων.

Με τον πληθωρισμό των υλικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων που διαθέτουμε σήμερα, χάσαμε την ικανότητα να διακρίνουμε το ουσιαστικό από το επουσιώδες, το αυθεντικό από την απομίμηση. Ο ποιητής γνωρίζει αυτές τις καταστάσεις και κάνει τις επιλογές του. «Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που 'ναι πιο δύσκολο» (8) «Είμαι του ολίγου και του ακριβούς» (9) «Αρνούμαι τροφή στους χορτάτους που ζητούν κι άλλη, κι άλλη πείνα» (10).

Η επιθυμία μας να κερδίσουμε όλο και περισσότερα πράγματα έχει μειώσει δραματικά τους χαλαρούς χρόνους της καθημερινότητάς μας, οι οποίοι είναι εξίσου σημαντικοί και απαραίτητοι με τους υπόλοιπους χρόνους της ζωής. Όπως η αγρανάπαυση είναι απαραίτητη για τη γη αν θέλουμε να παραμείνει εύφορη και να μην μαραζώσει, έτσι και ο χωρίς σκοπιμότητα άμορφος χρόνος είναι ζωτικής σημασίας. Για τον σύγχρονο άνθρωπο, όμως, που έχει σαν σύνθημα «ο χρόνος είναι χρήμα», αυτά είναι πολυτέλειες.

Ακόμη και τον ελεύθερο χρόνο του τον έχει μετατρέψει σε «υποχρεωτικές» διακοπές, μεταφέροντας σε ένα νέο περιβάλλον τους ίδιους ρυθμούς και το ίδιο στρίμωγμα που υπάρχει στην καθημερινότητά του. Ίσως μάλιστα να ακούει σαν αφελείς τις προτροπές του ποιητή, που μας λέει «Εμπρός λοιπόν για μια στιγμή ας παίξουμε ό,τι μας κατέβει από το νου: ζάρια, κουδούνια, πλόες, αγάπες, όστρακα. Και τα λάθη μας να τα βάζουμε κι αυτά στον λογαριασμό» (11). Φαίνεται, ότι αυτές οι καταστάσεις, που συχνά θεωρούμε σαν χάσιμο χρόνου, εμπεριέχουν ένα νόημα που αφαιρέσαμε από τη ζωή μας.

Ο Ελύτης όμως το υπενθυμίζει «Δίνε δωρεάν το χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια» (12), «Πλησίον μας βρίσκεται η γλυκιά γοητεία των γνώριμων πραγμάτων και των απλών τους ανταποκρίσεων» (13), αλλά όσο και αν ακούγεται παράξενο, μας προειδοποιεί «Γνωρίζω πόσο είναι, σε έσχατη ανάλυση, δύσκολο πράγμα η απλότητα» (14). Όπως τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι τους κατορθώνουν να δημιουργήσουν έναν άλλο κόσμο, έτσι και οι μεγάλοι θα μπορούσαν να ξανανακαλύψουν τη ζωή τους, εάν αναγνώριζαν την αξία των απλών πραγμάτων που τη συνθέτουν γιατί «μια ανθρωπότητα που δεν βρίσκει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο γύρω της, βρίσκει τον τρόπο να γεράσει και πολύ γρήγορα μάλιστα» (15).

Η ποιητική νοημοσύνη δεν αναφέρεται σε μία διανοητική λειτουργία. Συνιστά μια ικανότητα να δημιουργούμε διασυνδέσεις, που να κρατούν σε επικοινωνία τα διάφορα επίπεδα της ζωής μας, διατηρώντας τις αισθήσεις μας ανοιχτές ώστε να συλλάβουν το πραγματικό νόημα των απλών καταστάσεων που μας περιβάλλουν. Δυστυχώς, όμως, τα βιώματά μας περιορίζονται ολοένα περισσότερο σε εικονικού τύπου απολαύσεις, ενώ η δημιουργία μιας βουλιμικής λογικής, μας έχει μετατρέψει σε «... νεόπλουτους της μεγάλης συλλογιστικής μας ικανότητας...» (16).

Από τη στιγμή που αφαιρέσαμε το χρόνο από τις απλές χαρές της ζωής στο όνομα μιας άκρατης ματαιοδοξίας, είναι δύσκολο να βρούμε το νόημά της. Όπως με λύπη διαπιστώνει ο ποιητής: «Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο» (17), γιατί τελικά «Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του, που ίσα-ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές• δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας με τα γλυκά ψιθυρίσματα στο σκοτάδι• ολίγες μέντες από δύο κοντά βαλμένες ανάσες•...» (18).

Ίσως μέσα από τα αδιέξοδα που βιώνουμε στις μέρες μας, μπορέσουμε κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε την «α-νοησία» που κρύβει η εποχή μας, γιατί, «θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε» (19).

Δημ. Δαμίγος, Ελευθεροτυπία, 30/6/02

____________________________________________________________________________________

Ανοιχτά Χαρτιά (1) σ. 479, (14) σ. 7, (19) σ. 43

Εν λευκώ (2) σ. 358, (5) σ. 170, (13) σ. 174, (15) σ. 170, (16) σ. 182, (18) σ. 350

Μικρός Ναυτίλος (8) σ. 51

Μαρία Νεφέλη (3) σ. 105, (4) σ. 29, (12) σ. 57

Ο Κήπος με τις αυταπάτες (9) σ. 14, (10) σ. 14

Ιδιωτική οδός (11) σ. 34, (17) σ. 30

Το Φωτόδεντρο (6) σ. 50, (7) σ. 41

Θέματα:

Α. Πυκνώστε το δημοσίευμα σε ένα δικό σας κείμενο 130 λέξεων.

Β1. Να σχολιάσετε σύντομα το περιεχόμενο του αποσπάσματος: «Όπως η αγρανάπαυση είναι απαραίτητη για τη γη αν θέλουμε να παραμείνει εύφορη και να μην μαραζώσει, έτσι και ο χωρίς σκοπιμότητα άμορφος χρόνος είναι ζωτικής σημασίας».

Β2. Να επισημάνετε τον τρόπο ανάπτυξης της 3ης παραγράφου.

Β3. Ποιο θέμα – ερώτημα απασχολεί στην αρχή τον ποιητή; Σε ποιο σημείο δίνει την απάντηση; Να καταγράψετε τη συλλογιστική πορεία που ακολουθεί.

Β4. α. Γιατί ο συντάκτης ενσωματώνει στο δημοσίευμά του τόσο πολλές απόψεις του Ελύτη;

β. Να σχολιάσετε το ύφος των φράσεων του Ελύτη.

Γ. Έχοντας διαβάσει το παραπάνω δημοσίευμα, την προσοχή σας ελκύει η τρίτη παράγραφος. Ο συντάκτης, αν και σε ώριμη ηλικία, υπερασπίζεται τα παιδιά και ειδικότερα τους μαθητές. Στείλτε μια επιστολή στο συντάκτη εκφράζοντας ως νέοι άνθρωποι τις απόψεις σας για τη σημασία του ελεύθερου χρόνου στη ζωή των νέων. Στο τέλος, να αναφέρετε ποιους τρόπους ψυχαγωγίας θεωρείτε εποικοδομητικούς και επωφελείς για τους νέους, οπότε πρέπει να τους επιδιώκετε, και ποιους άγονους και βλαπτικούς, οπότε πρέπει να τους αποφεύγετε.