Μαρία Τζαρδή, Εξορία είναι η επιστροφή και άλλα διηγήματα (εκδ. Εύμαρος)

(προδημοσίευση)

                             Η ΑΥΛΗ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

 «Γυρίστε το Γαλαξία σε ένα χρόνο. Το πιο ουσιαστικό ταξίδι της ζωής σας. Ένας χρόνος που θα τον διηγείστε στα εγγόνια σας. Τα υπέροχα μοναδικά ταξίδια στο Γαλαξία, που μόνο η Εταιρεία μπορεί να σας προσφέρει».

Ποιος μαλάκας πάτησε το κουμπί; Κανένας αργόσχολος περαστικός για να κάνει πλάκα. Είναι το σημείο της διαφήμισης τέτοιο, τόσο κοντά στα σύνορα, που μόνο για πλάκα θα μπορούσε κάποιος να το πατήσει. Ακόμα και η επιλογή του συγκεκριμένου σημείου από τους διαφημιστές θεωρώ ότι κρύβει μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ. Και τώρα ο περαστικός θα κάθεται να με χαζεύει ή έφυγε τρέχοντας αν είναι παράνομος. Αν είναι παράνομος αλλάζει το πράγμα. Δεν μπορώ να τον ειδοποιήσω ότι τον περιμένουν πιο κάτω.  Εγώ είμαι εδώ, δεμένη σε ένα τροχό κι από πίσω μου τα αστέρια. Διπλή μεταφορά, ας γελάσω. Τι σκέφτηκε ο διαφημιστής; Ο τροχός της Σαμσάρα που είναι δήθεν ο πλανήτης μας, είπα ότι πρόκειται για διεστραμμένο χιούμορ, και τα αστέρια όπου θα απελευθερωθούμε. Μεταφορά της συμφοράς. Ο Γαλαξίας, όπως φαίνεται από τα σκάφη της Εταιρείας.

«Αφήστε για ένα χρόνο αυτά που σας βαραίνουν. Δουλειά, ευθύνες, υποχρεώσεις. Κάντε ένα ταξίδι ζωής. Ένα ταξίδι που θα το θυμάστε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο γύρος του Γαλαξία με τα σκάφη της Εταιρείας, απλά, διασκεδαστικά, οικονομικά. Απελευθερωθείτε. Παίξτε με την έλλειψη βαρύτητας. Ξαναθυμηθείτε τον καιρό που είσαστε παιδιά».

Διαδραστική διαφήμιση με φωτορεαλισμό. Αυτή τη φορά πρέπει να ήταν παράνομος. Πιο κάτω θα σου πω εγώ. Εδώ, στην ερημιά του κόσμου όλου. Θα το καταλάβαινα πολύ καλά αν κάποια στιγμή με παίρνανε με τις πέτρες. Δεν μπορεί, κάποιος από αυτούς που μπαίνουνε λαθραία θα το κάνει αυτό. Δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα. Με έχουν ήδη παγιδεύσει σε αυτήν την εικόνα. Ούτε να προειδοποιήσω ούτε να φωνάξω «ψέματα!» Μιλάω ελάχιστα. Τα ίδια πάντα και αν πατήσει κάποιος το κουμπί κάτω από το πόδι μου επαναλαμβάνω, σχεδόν διακεκομμένα, με παιδική κοριτσίστικη φωνούλα,  «απολαυστικά και οικονομικά», «απολαυστικά και οικονομικά». Με όποιο υπονοούμενο κι αν εμπεριέχει αυτό. Με το ένα μου δάχτυλο, έτσι όπως το χέρι μου είναι γαντζωμένο στην πάνω πλευρά του τροχού, δείχνω πίσω μου το Γαλαξία. Έχει και εκεί  ένα κουμπί. Αυτό όμως δεν το φθάνουν οι παράνομοι. Ούτε το κάτω αριστερά πατούν εκείνο που αλλάζει όλη την εικόνα και δείχνει έναν έφηβο με απαλή φωνή. Να το πάλι.

«Αν θέλετε το καλύτερο δώρο για σας και τα παιδιά σας, μπορείτε τώρα να κάνετε το γύρο του Γαλαξία σε ένα χρόνο. Ο πιο καθοριστικός χρόνος της ζωής σας. Και πού ξέρετε; Μπορεί να διακρίνετε νέα ίχνη ζωής σε κάποιον από τους πλανήτες. Μπορεί να είστε εσείς ο Αποικιστής του Διαστήματος. Για μια ζωή πέρα από τα όρια και τη συνήθεια».

Ανόητοι. Τουλάχιστον ας άλλαζε κάποιος την εικόνα. Να ξεκουραζόμουν λίγο. Ας έβρισκε την εικόνα, λίγα πλάνα παρακάτω, που με δείχνει στην αυλή ενός μικρού σπιτιού. «Είναι καιρός τώρα να απαγκιστρωθείτε από το σπιτάκι σας», λέει. Το σπιτάκι. Φοράω ένα μακρύ μπεζ φόρεμα και κάθομαι σε μια ξύλινη πολυθρόνα έχοντας στην αγκαλιά μου ένα γάτο. Στο βάθος της αυλής φαίνονται τα περιστέρια. Δεν τα τρομάζει ο γάτος. Φωτορεαλισμός, είπαμε. Ύστερα δείχνω με το χέρι μου ψηλά τα αστέρια. Μα εμένα μου αρέσει η μικρή αυλή και το σπιτάκι μου. Γιατί να το αφήσω να πάω στα αστέρια; Αν ήταν πάντως στο χέρι μου ποτέ δεν θα τα ξανακοίταζα. Μου φτάνει που τα δείχνω συνέχεια, χειμώνα, καλοκαίρι, σε αυτήν εδώ την παγωμένη ερημιά των συνόρων.

 «Γυρίστε τον Γαλαξία σε ένα χρόνο. Το πιο ουσιαστικό ταξίδι.»

 Όχι πάλι από την αρχή. Ας πετάξει κάποιος μια πέτρα να το κάνει να σταματήσει. Ο επόμενος παράνομος ας πετάξει μία πέτρα.