Υπάρχουν δύο αγαθά που η υποβάθμισή τους συνιστά πράξη εγκληματική.
Πρόκειται, φυσικά, για την υγεία και την παιδεία. Η κρατική μέριμνα για
την υγεία διασφαλίζει τη ζωή ως υπέρτατη αξία. Η φροντίδα για την
παιδεία, που εκφράζεται μέσα απ’ το σύστημα της ισχύουσας εκπαίδευσης,
διαμορφώνει τον άνθρωπο ως εσωτερική ποιότητα.
Να, λοιπόν, γιατί είναι αντικοινωνική και εγκληματική πράξη η αδιαφορία και η υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας. Οι χαμηλές ή και ανύπαρκτες υπηρεσίες για την υγεία σκοτώνουν (στην ουσία δολοφονούν) την ίδια τη ζωή. Το χαμηλό επίπεδο της παρεχόμενης στα σχολεία εκπαίδευσης αποτελεί πολιτιστικό αλλά και ηθικό έγκλημα: δολοφονεί το μέλλον των νέων παιδιών, αφού αφαιρεί απ’ τη ζωή τους τον πολιτισμό της παιδείας.
Κι όμως, το Υπουργείο Παιδείας (τώρα και Πολιτισμού) το έχει ήδη αποτολμήσει αυτό το ηθικό έγκλημα. Αξίζει να παρακολουθήσουμε το σκεπτικό του: χρειαζόμαστε εδώ και καιρό χρήματα, προκειμένου να καλύψουμε τα ποσά που απαιτούνται από όλα όσα έχουμε νομοθετήσει κατ’ εντολήν των δανειστών μας, και ταυτόχρονα έχουμε αναλάβει την υποχρέωση να συρρικνώσουμε τον δημόσιο τομέα. Πώς θα τα επιτύχουμε αυτά στο ποσοστό που μας αναλογεί, ως Υπουργείο Παιδείας; Η απάντηση είναι εύκολη: δεν θα διορίσουμε κανέναν εκπαιδευτικό στα αμέσως επόμενα χρόνια και με τον τρόπο αυτό δεν θα επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό με νέους μισθούς και ανυπολόγιστο κόστος.
Η λογική, βέβαια, λέει ότι αν πάψουν οι διορισμοί, θα δημιουργηθούν πολλά κενά στις αίθουσες διδασκαλίας: οι συνταξιοδοτήσεις, αποσπάσεις, άδειες κλπ. δεν σταματούν, αφού σε πείσμα όλων η ζωή συνεχίζεται. Αλλά ως από μηχανής θεός, το Υπουργείο βρήκε για μία ακόμη φορά τη λύση: θα αυξήσουμε κατά δύο ώρες το διδακτικό ωράριο των καθηγητών και με τον τρόπο αυτό τα όποια κενά θα καλυφθούν. Ίσως, μάλιστα, ο Υπουργός και οι παρατρεχάμενοί του να συγχαίρουν τον εαυτό τους, διότι όπως εύκολα θα φανεί παρακάτω, με το συγκεκριμένο μέτρο επιτυγχάνουν πολλαπλούς στόχους.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, διερευνώντας τη “λογική” του Υπουργείου. Είναι η λογική της αριθμητικής αλχημείας: δεν με ενδιαφέρει τι επιπτώσεις θα έχουν οι αποφάσεις μου και πόσα πρακτικά και λειτουργικά προβλήματα θα δημιουργηθούν στα σχολεία. Μόνο ένα είναι το σημαντικό: η συνεισφορά στην εφαρμογή του προϋπολογισμού, όπως αυτός έχει αποφασιστεί εντός και εκτός Ελλάδος. Απολύτως τίποτε άλλο δεν είναι δυνατόν να μας ενδιαφέρει σε μια τέτοια κρίσιμη εποχή.
Αυτός ο ιερός στόχος, λοιπόν, τον οποίο υπηρετούμε δογματικά εδώ και μερικά χρόνια, θα επιτευχθεί ακόμα καλύτερα: χάρη στην αύξηση του ωραρίου, δεν θα χρειαστεί να προσληφθούν αναπληρωτές που τόσο μας κόστιζαν τα προηγούμενα χρόνια χωρίς στην ουσία να προσφέρουν τίποτα, ενώ σε πολλές ειδικότητες θα εμφανιστούν υπεράριθμοι και, επομένως, θα διευκολυνθεί ο στόχος των απολύσεων από το δημόσιο. Τι απομένει; Η απόγνωση, η αγανάκτηση και η πιθανή διαμαρτυρία των ίδιων των καθηγητών. Αλλά αυτούς έχουμε φροντίσει εδώ και χρόνια να τους διαβάλουμε στην ελληνική κοινωνία ως ανίκανους τεμπέληδες, που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και ποτέ φυσικά για τους μαθητές τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μαθητές και γονείς, δηλαδή οι πρώτοι που λογικά θα έπρεπε να διαμαρτύρονται για τις αποφάσεις αυτές, αδιαφορούν πλήρως ή επικροτούν με κακεντρέχεια την τιμωρία των κακών καθηγητών τους. Πλέον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: για την ελληνική κοινωνία, το σχολείο είναι κάτι ασήμαντο.
Και η Παιδεία, πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Τα νέα παιδιά, η διδακτική ποιότητα, τα βαρύγδουπα προγράμματα (πρόγραμμα μείζονος επιμόρφωσης, βέλτιστες πρακτικές, οι ΤΠΕ στην εκπαίδευση κλπ.), όλα θα γίνουν στάχτη μέσα στην τυραννία αλλά και την ακαμψία των αριθμών;
Ας σοβαρευτούμε, επιτέλους! Η παιδεία είναι μέγεθος ποιοτικό. Το παράγουν μόνο οι εκπαιδευτικοί και κανείς άλλος. Εκπαιδευτικοί, όμως, αφοσιωμένοι, απερίσπαστοι, με θερμοκρασία ψυχής και με αμείωτη διάθεση να αρθρώσουν τον σωστό, τον πλήρη και τον χορταστικό λόγο της διδασκαλίας.
Παιδεία δεν παράγει ο εκπαιδευτικός ο οποίος φορτώνεται με νέες (υπερωριακές) ώρες χωρίς να αμείβεται, που βουλιάζει στις βιοτικές μέριμνες, γιατί κάθε τόσο χάνει ένα μέρος του μισθού του, που δεν έχει χρόνο να σχεδιάσει το ωραίο και το μεστό μάθημα, που μετακινείται από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη και από το ένα σχολείο στο άλλο ακόμα και μέσα στην ίδια σχολική χρονιά. Καταποντισμένος εκπαιδευτικός στην ουσία σημαίνει καταποντισμένη εκπαίδευση. Και καταποντισμένη εκπαίδευση σημαίνει Ελλάδα χωρίς μέλλον, με όλα τα όνειρα των νέων σκοτωμένα…
Να, λοιπόν, γιατί είναι αντικοινωνική και εγκληματική πράξη η αδιαφορία και η υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας. Οι χαμηλές ή και ανύπαρκτες υπηρεσίες για την υγεία σκοτώνουν (στην ουσία δολοφονούν) την ίδια τη ζωή. Το χαμηλό επίπεδο της παρεχόμενης στα σχολεία εκπαίδευσης αποτελεί πολιτιστικό αλλά και ηθικό έγκλημα: δολοφονεί το μέλλον των νέων παιδιών, αφού αφαιρεί απ’ τη ζωή τους τον πολιτισμό της παιδείας.
Κι όμως, το Υπουργείο Παιδείας (τώρα και Πολιτισμού) το έχει ήδη αποτολμήσει αυτό το ηθικό έγκλημα. Αξίζει να παρακολουθήσουμε το σκεπτικό του: χρειαζόμαστε εδώ και καιρό χρήματα, προκειμένου να καλύψουμε τα ποσά που απαιτούνται από όλα όσα έχουμε νομοθετήσει κατ’ εντολήν των δανειστών μας, και ταυτόχρονα έχουμε αναλάβει την υποχρέωση να συρρικνώσουμε τον δημόσιο τομέα. Πώς θα τα επιτύχουμε αυτά στο ποσοστό που μας αναλογεί, ως Υπουργείο Παιδείας; Η απάντηση είναι εύκολη: δεν θα διορίσουμε κανέναν εκπαιδευτικό στα αμέσως επόμενα χρόνια και με τον τρόπο αυτό δεν θα επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό με νέους μισθούς και ανυπολόγιστο κόστος.
Η λογική, βέβαια, λέει ότι αν πάψουν οι διορισμοί, θα δημιουργηθούν πολλά κενά στις αίθουσες διδασκαλίας: οι συνταξιοδοτήσεις, αποσπάσεις, άδειες κλπ. δεν σταματούν, αφού σε πείσμα όλων η ζωή συνεχίζεται. Αλλά ως από μηχανής θεός, το Υπουργείο βρήκε για μία ακόμη φορά τη λύση: θα αυξήσουμε κατά δύο ώρες το διδακτικό ωράριο των καθηγητών και με τον τρόπο αυτό τα όποια κενά θα καλυφθούν. Ίσως, μάλιστα, ο Υπουργός και οι παρατρεχάμενοί του να συγχαίρουν τον εαυτό τους, διότι όπως εύκολα θα φανεί παρακάτω, με το συγκεκριμένο μέτρο επιτυγχάνουν πολλαπλούς στόχους.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, διερευνώντας τη “λογική” του Υπουργείου. Είναι η λογική της αριθμητικής αλχημείας: δεν με ενδιαφέρει τι επιπτώσεις θα έχουν οι αποφάσεις μου και πόσα πρακτικά και λειτουργικά προβλήματα θα δημιουργηθούν στα σχολεία. Μόνο ένα είναι το σημαντικό: η συνεισφορά στην εφαρμογή του προϋπολογισμού, όπως αυτός έχει αποφασιστεί εντός και εκτός Ελλάδος. Απολύτως τίποτε άλλο δεν είναι δυνατόν να μας ενδιαφέρει σε μια τέτοια κρίσιμη εποχή.
Αυτός ο ιερός στόχος, λοιπόν, τον οποίο υπηρετούμε δογματικά εδώ και μερικά χρόνια, θα επιτευχθεί ακόμα καλύτερα: χάρη στην αύξηση του ωραρίου, δεν θα χρειαστεί να προσληφθούν αναπληρωτές που τόσο μας κόστιζαν τα προηγούμενα χρόνια χωρίς στην ουσία να προσφέρουν τίποτα, ενώ σε πολλές ειδικότητες θα εμφανιστούν υπεράριθμοι και, επομένως, θα διευκολυνθεί ο στόχος των απολύσεων από το δημόσιο. Τι απομένει; Η απόγνωση, η αγανάκτηση και η πιθανή διαμαρτυρία των ίδιων των καθηγητών. Αλλά αυτούς έχουμε φροντίσει εδώ και χρόνια να τους διαβάλουμε στην ελληνική κοινωνία ως ανίκανους τεμπέληδες, που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και ποτέ φυσικά για τους μαθητές τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μαθητές και γονείς, δηλαδή οι πρώτοι που λογικά θα έπρεπε να διαμαρτύρονται για τις αποφάσεις αυτές, αδιαφορούν πλήρως ή επικροτούν με κακεντρέχεια την τιμωρία των κακών καθηγητών τους. Πλέον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: για την ελληνική κοινωνία, το σχολείο είναι κάτι ασήμαντο.
Και η Παιδεία, πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά; Τα νέα παιδιά, η διδακτική ποιότητα, τα βαρύγδουπα προγράμματα (πρόγραμμα μείζονος επιμόρφωσης, βέλτιστες πρακτικές, οι ΤΠΕ στην εκπαίδευση κλπ.), όλα θα γίνουν στάχτη μέσα στην τυραννία αλλά και την ακαμψία των αριθμών;
Ας σοβαρευτούμε, επιτέλους! Η παιδεία είναι μέγεθος ποιοτικό. Το παράγουν μόνο οι εκπαιδευτικοί και κανείς άλλος. Εκπαιδευτικοί, όμως, αφοσιωμένοι, απερίσπαστοι, με θερμοκρασία ψυχής και με αμείωτη διάθεση να αρθρώσουν τον σωστό, τον πλήρη και τον χορταστικό λόγο της διδασκαλίας.
Παιδεία δεν παράγει ο εκπαιδευτικός ο οποίος φορτώνεται με νέες (υπερωριακές) ώρες χωρίς να αμείβεται, που βουλιάζει στις βιοτικές μέριμνες, γιατί κάθε τόσο χάνει ένα μέρος του μισθού του, που δεν έχει χρόνο να σχεδιάσει το ωραίο και το μεστό μάθημα, που μετακινείται από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη και από το ένα σχολείο στο άλλο ακόμα και μέσα στην ίδια σχολική χρονιά. Καταποντισμένος εκπαιδευτικός στην ουσία σημαίνει καταποντισμένη εκπαίδευση. Και καταποντισμένη εκπαίδευση σημαίνει Ελλάδα χωρίς μέλλον, με όλα τα όνειρα των νέων σκοτωμένα…
Νικήτας Παρίσης, "ΦΙΛΟΓΝΩΣΙΑ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου