Ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει

 

Γυάλινη τελικά η σπηλιά μας.
Αστραφτερή.
Κατάγεια βέβαια,
κι ας είμαστε εγκάτοικοι των πάνω ορόφων.
Δεσμώτες χρυσωμένοι
άλλος εκούσια άλλος παραιτημένος
άλλος από τη βιοτή του ξοδεμένος.
Ν' ανάβουμε
με νυσταγμένη την ψυχή
πριν κι απ' το φως την τηλεόραση
μήπως και δανειστούμε φλόγα
ή βίο.
Να καταπίνουμε σκιές σκιών
ομοιωμάτων ομοιώματα
και να φρονούμε άφρονα ότι αυτός ο κόσμος.
Γυάλινο το κουτί να μας αλέθει
κι εμείς καθηλωμένοι απ' την ψευδαίσθηση
ότι το κυβερνάμε.
Ποιος Πλάτωνας λοιπόν.
Ο Καζαντζίδης.
Να σου δώσω μια να σπάσεις...
Προτού το γυάλινο κουτί μάς παραδώσει
σκιά σκιάς
στο ξύλινο -

[Παντελής Μπουκάλας, "Ρήματα", εκδ. ΑΓΡΑ, 2009]

Πλάτωνας και ποιητής συνομιλούν για τη μαζική υποταγή των μαζών στα απεικάσματα μιας πλαστής πραγματικότητας που μας επιβάλλεται με χειρουργική ακρίβεια. Λοβοτομημένοι θεατές, φοβισμένα ανδρείκελα, ζόμπι περιφερόμενα στου καύσωνος τη ραστώνη, που λένε: "Πάλι καλά...".