Αλίμονο στους νέους

Πιο απειλητική και από την οικονοµική κρίση που καταβαραθρώνει ζωές, προοπτικές, όνειρα, ελπίδες, καταργεί κεκτηµένα δικαιώµατα εργασίας και ασφάλισης είναι η πνευµατική, πολιτισµική κατάρρευση της Παιδείας που επιδεινώνεται χρόνο µε τον χρόνο. Απτό παράδειγµα, οι εισαγωγικές εξετάσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση και η αποτυχία της πλειονότητας των διαγωνιζοµένων. Και πώς να µην αποτύχουν αφού προσέρχονται σε αυτές - εκτός των εξαιρέσεων, όπως αυτές οι γελαστές, πανευτυχείς φατσούλες των αρίστων επιτυχόντων - τελείως απαράσκευοι από τη δωδεκάχρονη εκπαίδευσή τους; Οποιος έχει επαφή µε νέους, µε οποιαδήποτε µορφή διδασκαλίας, διαπιστώνει ιδίοις όµµασι τις τεράστιες ελλείψεις των παιδιών αυτών στη γλώσσα, την ιστορία, τη λογοτεχνία, την ποίηση. Την εν γένει έλλειψη πλατιάς κοινωνικής γνώσης, κριτικής σκέψης, ανάλυσης και ανασύνθεσης κειµένων. Η στείρα αποστήθιση έχει νεκρώσει κάθε σύνθετη σκέψη κατανόησης, επαφής µε ό,τι διαβάζουν. Το γιατί είναι πασιφανές. Είναι αποτέλεσµα της χρόνιας υποβάθµισης και των πανεπιστηµίων. Γιατί διδάχθηκαν χωρίς έµπνευση, χωρίς πνοή από καθηγητές και δασκάλους που εισήχθησαν στις Ανώτατες Σχολές µε βαθµούς υποδεέστερους του λειτουργήµατος που εκλήθησαν να υπηρετήσουν και αποφοίτησαν εξίσου ανίδεοι όπως µπήκαν. Οι εξαιρέσεις πάντοτε υπαρκτές. Και η αλληλουχία των δεινών συνεχίζεται, µε θύµατα τους εκάστοτε νέους που εθίζονται στην προχειρότητα, την ευκολία, την επίδειξη, τον ευτελισµό κάθε κοινωνικής συµπεριφοράς, κάθε έννοιας αξιών και ιδεών που µας δίδαξαν κάποτε κάποιοι φωτισµένοι Δάσκαλοι µε δέλτα κεφαλαίο. Αν δεν σκύψουν οι ιθύνοντες µε σοβαρότητα και περίσκεψη στο θέµα της Παιδείας, το µέλλον διαγράφεται σκοτεινό. Και δεν θα φταίνε οι νέοι. Ορεξη, θέληση και δυνατότητες υπάρχουν. Εκτός κι αν η αποδιάρθρωσή της είναι ηθεληµένη. Τότε... αλίµονο...

(Εύα Κοταμανίδου, εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 28/7/2010)