Μίλτος Σαχτούρης, Ο σωτήρας (απόσπασμα)

Μετρῶ στὰ δάχτυλα τῶν κομμένων χεριῶν μου
τὶς ὦρες ποὺ πλανιέμαι στὰ δώματα αὐτὰ τ᾿ ἀνέμου
δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀγάπη μου κι οἱ πόρτες
δὲ θέλουνε νὰ κλείσουν κι οἱ σκύλοι εἶναι ἀνένδοτοι

Μὲ τὰ γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στὰ βρώμια αὐτὰ νερὰ
μὲ τὴ γυμνὴ καρδιά μου ἀναζητῶ (ὄχι γιὰ μένα)
ἕνα γαλανὸ παράθυρο
πῶς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικὰ
δίχως μιὰ χαραμάδα φῶς
δίχως μιὰ ἀναπνοὴ ὀξυγόνου
γιὰ τὸν ἄρρωστο ἀναγνώστη

 

Λογοτεχνία και Κρίση, ένας ατέρμων κοχλίας

Πώς η λογοτεχνία ενσωματώνει την κρίση; Θεματοκεντρικά, ιδεολογικά ή γλωσσοκεντρικά; Πώς οι συγγραφείς αποφεύγουν την παγίδα της επικαιρότητας ή της δημοσιογραφικής γραφής (αν την αποφεύγουν) όταν πραγματεύονται τη σημερινή δυστοπία; Η κρίση είναι υπόθεση των τελευταίων ετών ή μήπως έχει βάθος και διάρκεια (από το 1974); Καταλήφθηκε εξαπίνης η πεζογραφία μας ή μήπως μέσα από την παρωδία και τον ατομοκεντρισμό των δεκαετιών ’80 και ’90 απεικόνισε αυτοπαθώς την επερχόμενη κατάρρευση; Από την άλλη πλευρά, η πρόσφατη αναζωπύρωση του ιστορικού μυθιστορήματος, που συχνά υπονομεύει την εθνική αυτοεικόνα ή την αριστερή αγιογραφία συλλογικών μύθων, εισακούστηκε στον βαθμό που έπρεπε;

Αυτά και άλλα συναφή ερωτήματα ενδεχομένως να πέσουν στο τραπέζι τεσσάρων ερεθιστικών θεματικών συζητήσεων, που οργανώνονται από τη δραστήρια «Σχόλη» (εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής των εκδόσεων Πατάκη).

Η νέα λογοτεχνία πρέπει να αναδείξει τα βαθύτερα αίτια της ήττας

Του Χρήστου Οικονόμου

Οι βίαιες αλλαγές που έχει υποστεί ο ελληνικός κόσμος τα τελευταία τρία χρόνια καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να αναδυθεί μια νέα, μεταπολεμική λογοτεχνία. Λέω «μεταπολεμική» επειδή είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν την - όχι ιδιαίτερα δημοφιλή και, ίσως, όχι τόσο ηττοπαθή όσο φαίνεται - άποψη ότι ο πόλεμος δεν συνεχίζεται αλλά έχει χαθεί ήδη. Και το πλέον τραγικό είναι ότι, με ευθύνη κυρίως της πολιτικής ηγεσίας, ο πόλεμος αυτός χάθηκε χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά.

Η νέα λογοτεχνία, λοιπόν, πρέπει να στοχαστεί και να αναδείξει τα βαθύτερα αίτια της ήττας, χωρίς, βέβαια, να παραβλέψει τις συντριπτικές της συνέπειες: τις στρατιές των ανέργων και των ανθρώπων που εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους, την έξαρση της βίας, το όνειδος του νεοφασισμού. Η νέα λογοτεχνία οφείλει, πάνω απ όλα, να πραγματώσει τις αγωνίες τού σήμερα και να εμψυχώσει την ελπίδα για το αύριο.

Η συνέχεια: εδώ